قرائت و تجوید در اصفهان بود که از آثار او می توان به «حواشی تفسیری لغوی» اشاره کرد.

6 - شیخ مرتضی قمشه ای: متوفّی 1341 ق. عالم فاضل و فقیه جامع.

7 - شیخ حسن اصطهباناتی: فرزند علاّمه ملاّمحمّد. متوفّی 1336 ق. عالم فاضل که ر مجاهده و ریاضت نفس معروف بود.[1]

8 - سیّد حسن فانی: متوفّی 1338 ه . ق. عالم فاضل و واعظ شهیر، صاحب آثار فراوان، همچون الف) اکسیر الاخبار ب) بهجه الابرار ج) برهان المتّقین است.

9 - شیخ محمّدعلی یزدی: متوفّی 1351 ه . ق. عالم فاضل کامل، از آثارش الف) حاشیه بر مکاسب ب) حاشیه بر رسایل.

10 - سیّد میرزا اردستانی: متوفی 1351 ه . ق. عالم زاهد وارسته از مدرّسین اصفهان. روزگارش را با فقر و تنگدستی سپری نمود. مردی فوق العاده پرهیزگار و باتقوی بود. حاج آقا رحیم ارباب مکرّر از مراتب خیر و تقوی و وارستگی او سخن می گفت.[2]

11 - میرزا یحیی فاضل هرندی: متوفّی 1369 ه . ق. عالم فقیه جلیل، از آثارش الف) شرح کفایهالاصول ب) شرح بر وقایهالاذهان.

12 - میرزا مسیح تویسرکانی: معروف به «ناقور». متوفی 1351 ق. ادیب، آزادیخواه مشروطه و مدیر روزنامه ی «ناقور». به عقیده او «قوّت دین بسته به قوّت متدیّنین است و قوّه ی متدینین نیز همان قوّه سیاسی است که در این قرون از دایره ی فهم مسلمانان بیرون مانده، پس باید در عظمت از دست رفته کوشید».[3]

13 - حاج ملّا حسن درّی: متوفی 1337 ق. عالم و فقیه برجسته ی زمان خود. وی در کمال زهد و قناعت و سادگی زندگی می کرد. مرحوم جابری انصاری می نویسد: «با قناعت، مناعتی داشت که بزرگان دنیا را به هیچ می انگاشت... چند سفر به حج و زیارت مشاهد پیاده رفت. به تواتر شنیده

شد، در سفر مشهدش، سه شب خدّام حرم؛ حضرت امام رضاعلیه السلام را به خواب دیده بودند که: حاج ملا حسن به زیارت می آید، بروید استقبالش. شبی هم که فوت و دفن شد، پسر حاج ملّا اسماعیل نقنه ای