در تاریخ فوتش سروده شد: «بهشتی شد حبیب اللّه نیّر».[1]

10 - شیخ محمّدباقر واثق همدانی: پدر حبیب اللّه نیّر. متوفی 1336 ق. فاضل و ادیب برجسته. از آثارش نُصح الحبیب(دیوان اشعار) که در پند و نصیحت به فرزندش سروده است. چنانکه می سراید:

اوّلین پند من این است ای پسر

غصه از روزی برای خود مخور

منت روزی مبر از آن و این

رو بخوان واللّه خیرالرازقین

.... این نصایح را به دقت گوش کن

همچو آب زندگانی نوش کن[2]

11 - سیّد علی بدیع زادگان: فرزند حاج عبدالحسین درب امامی، متوفّی 1387. شاعر و ادیب متخلّص به «هور». صاحب دیوان اشعار. وی نواده ی دختری عالم جلیل حاج میرزا بدیع درب امامی بود. وی به سبب حفظ آیات الهی و احادیث دینی گاه یک آیه را تماماً و گاه بخشی از آن را در اشعار خویش درج می کند و با این گونه تضمینات به شعر خود لطافت و ظرافت خاص می بخشد. پاره ای از اشعار او یا ترجمه ای صریح از آیات قرآن و حدیث است و یا آنکه به طریق ایماء و اشاره ناظر بر گفته های خدا و رسول است. چنانچه می سراید:

مثال الیوم اکْمَلتُ دینَکُم[3] افزود

به قدر و آبروی نسل شیعیان امروز

وی در نگارش انواع خط از نستعلیق و ثلث گرفته تا نگارش خط لاتین صاحب ذوق بوده و از سوی دیگر در سرودن ماده تاریخ مهارتی بسیار داشت. وی به دو زبان فارسی و عربی شعر می سرود. تاریخ فوت وی چنین است: «هور منزل گرفت بر مینو».)1346 )286 ش. چند مصرع از اشعار اوست:

مرا جز به سوی تو راهی نباشد

که جز آستانت پناهی نباشد

گدا را امیدی که نا امیدی

به جز بر در تو شاهی نباشد...[4]