2 - حاج میرزا محمّدصادق نمازی: متوفّی 1301 ق. ملقّب به «فیض علی شاه ثانی» از عرفای عهد قاجار.

3 - محمّدهاشم خوشنویس: متوفّی 1306 ق. عارف و خوشنویس بزرگ عصر قاجار که خط شکسته را به شیوه ی درویش عبدالمجید زیبا می نوشت. وی در فضل و ادب و عرفان نیز برجسته بود. و از صابر علی شاه و دیگر بزرگان این سلسله کسب فضایل کرده بود. خودش می گفت تا کسی انسان کامل را ندیده هیچ ندیده و سخنان نیکوی دیگر از او نقل کرده اند.[1]

4 - ملّا محمّدباقر قمشه ای: فرزند ملّا مهدی. متوفّی 1316 ق. عالم فاضل.

5 - میرزا محمّد سُها: فرزند همای شیرازی. متوفّی 1338 ق. ملقّب به «ملک الشعراء» وی حافظه قوی در حفظ اشعار شعرای بزرگ داشت. در فنون شعر، تاریخ، انساب، کتاب شناسی و رجال شناسی تسلّط کامل داشت. احاطه او در شعر و شاعری به حدی بود که دوستانش به او لقب «شعر مجسم» داده بودند. بسیاری از شعرای بزرگ روزگار خویش را با شرح احوال آنان می شناخت و در فوت آنان ماده تاریخ گفته بود.[2] استاد همایی بعد از فوت پدر خویش طرب شیرازی تحت تکفل سُها بود. از امتیازات اخلاقی وی قلب بسیار رئوف و مهربانش بود. حس ترحم و عطوفت وی به حدی بود که گاه سگ های گرسنه را که از دست رهگذران غیر از سنگ و چوب نمی خوردند، مخصوصاً سگ های بچه دار را نان و