آموخته؛ بعدها از علمای طراز اول استفاده [کرده] و اخبار و عرفان و علوم حقیقیه و لدنی و غیره را تکمیل [نموده]؛

ضمناً ریاضیات و دفتر داری و جغرافی و تاریخ ایران و اروپا و فی الجمله لاتینی ووو [را] فراگرفته؛

و نزد خالوهای خویش آقایان قدسی خوشنویس تعلیم خط گرفته و قرآن ها نوشته؛ و گاهی در انجمن شعرا اجمالاً به گفتن اشعار، طبع را وادار کرده و به ویژه در گفتن [ماده] تاریخ عربی و فارسی مبرّز شده؛

و حدود سی سال دفتر دار کارخانه و به درستی و پاکبازی طی نموده؛

سپس به تألیف پرداخته: کتاب "رسوا در خدع میرزا خدا" و "معادن العلوم". مسافرت هایی هم به طهران و ارض اقدس و شیراز و خیلی بلاد ایران و به عراق عرب و مشاهد مشرفه نموده؛

و به درستکاری و وطن دوستی و دستگیری بیچارگان و سلامت نفس معروف [بوده] و نزد طبقات و ادبا مقام شامخی احراز [نموده] معاشرتش را غنیمت شمرده و در مجالس محترمش می دارند و به گوشه نشینی و قناعت می گذراند".[1]

وی در فنون ادب و ریاضی و شعر و نقد الشعر و تجوید و خط و دیگر فنون از صاحب نظران بود و برای رفع نیازهای مادّی شغل حسابداری را انتخاب نمود و تا آخر عمر بدان اشتغال داشت.

او خود در این باره سروده است: