(مسأله 2002) براى حلال شدن شكار با اسلحه، شرط است كه شكارچى به هنگام تيراندازى قصد شكار كند، پس اگر او مشغول تيراندازى بوده و تصادفا به حيوانى اصابت كرد و كشت، حلال نمى‌شود، اگرچه بعدا بسم اللّه نيز بگويد.

(مسأله 2003) اگر شكارچى به قصد شكار به سوى حيوانى تيراندازى كند، ولى تير خطا كند و به حيوان ديگرى اصابت كند و از پاى درآورد حلال مى‌شود.

(مسأله 2004) براى حلال شدن صيد به وسيله سگ يا اسلحه چند شرط است:

1- شكارچى بايد مسلمان باشد، اگرچه سنّى، حرامزاده، زن يا كودك باشد، مشروط بر اينكه مميّز باشد و بتواند قصد صيد كند. پس شكار كافر حرام است، اگرچه نام خدا را بر زبان جارى كند.

2- هنگام تيراندازى يا فرستادن سگ نام خدا را بر زبان جارى كند يا پيش از آن كه به شكار برسند، بسم اللّه بگويد.

(مسأله 2005) اگر كسى عمدا بسم اللّه نگويد، شكارش حرام مى‌شود، اگرچه بخاطر ندانستن مسأله باشد.

(مسأله 2006) كسى كه همواره به هنگام شكار ملتزم بود كه بسم اللّه بگويد، اگر يكبار فراموش كرد و نگفت، شكارش حلال است.

3- مرگ حيوان به شكار مستند باشد، يعنى در اثر اصابت گلوله و يا زخمى شدنش به وسيله سگ جان سپرده باشد. پس اگر از بلندى بيفتد و بميرد يا در آب غرق شود حلال نمى‌شود.

(مسأله 2007) اگر مرگ حيوان به شكار و به يك امر ديگر مستند باشد، مثل اينكه اسلحه به آن اصابت كرده و از بلندى افتاده و در اثر اين دو مرده است، حلال نمى‌شود.