هر زبان كه باشد منعقد مى‌شود.

(مسأله 1872) سوگند به چيزى جز خداوند منّان، اگرچه مقام بسيار والائى داشته باشد، مانند قرآن كريم، كعبه معظمه، پيامبران، امامان و اولياى پروردگار، منعقد نمى‌شود. ولى شايسته است كه حريم آنها رعايت شود، كه اگر انسان به آنهاقسم بخورد و انجام ندهد، موجب هتك حرمت آنها مى‌شود، و ممكن است از اين جهت حرام باشد. اگرچه مستلزم كفّاره نباشد.

(مسأله 1873) بنابر احتياط واجب قسم خوردن به برائت از دين اسلام، و گفتن اينكه اگر چنين باشد من يهودى هستم، نصرانى هستم، و امثال اين تعبيرها، حرام مى‌باشد.

(مسأله 1874) كفّاره قسم سير كردن 10 فقير است و بايد به هر فقير يك مُدّ طعام داده شود.

(مسأله 1875) در انعقاد نذر شرط است كه مورد نذر را براى خداوند متعال قرار دهد، مثلًا بگويد: «لِلَّهِ تعالى عَلَىَّ كذا»، «عَلَىَّ لِلّهِ كذا»، «لك يا ربِّ علىَّ كذا»، «نذرتُ لِلّهِ عَلَىَّ كذا» و امثال اينها. پس حتما بايد براى خدا باشد، وليشرط نيست كه به لفظ جلاله (اللّه) باشد، بلكه با هر تعبيرى كه بر ذات اقدس الهى دلالت كند، منعقد مى‌شود.

(مسأله 1876) اگر انسان چيزى را بر عهده خود مقرّر نموده، اگرچه نام خدا را بر زبان نياورده باشد، بهتر است كه آن را انجام دهد، بويژه اگر آن را در مقابل بر آورده شدن حاجتى مقرّر نموده باشد.

(مسأله 1877) در عهد هر لفظى كه به پيمان بستن با خدا دلالت كند، كفايت مى‌كند، مثل اينكه بگويد: «عاهدتُ اللّهَ»، «عَلى عَهْدِ اللّهِ»، «عاهدتُكَ يا ربِّ» و امثال اينها.

(مسأله 1878) در نذر و قسم تلفّظ شرط است و انجام دادن آن در دل كفايت نمى‌كند، مگر در مورد كسى كه قدرت بر تلفّظ ندارد، مثل لال و امثال آن، كه بنابر