قلب نباشد، براى طلاق خُلعى مجوّز نمى‌شود.

(مسأله 1843) طلاق مبارات در مواردى است كه زن و شوهر هر دو نسبت به يكديگر تنفر داشته باشند، اگرچه به مرحله تجاوز به حق و كوتاهى از اداى وظيفه نرسيده باشد.

(مسأله 1844) طلاق خلع و مبارات براى جبران برخى از مشكلات ناشى از پيوند زناشوئى، بدون اينكه از اصل زناشوئى متنفر باشند، جايز نيست، مثل اينكه انجام برخى از كارهاى زناشوئى، يا مسافرت به همراه شوهر و يا معاشرت با اقوام اوبر زن سخت باشد.

(مسأله 1845) طلاق خلع و مبارات براى مشكلات خارج از رابطه زناشوئى، مانند اصرار فاميل زن، عرف و عادت قبيلگى، ترس از ظالم و امثال آنها هرگز جايز نيست.

(مسأله 1846) بر مرد حرام است نسبت به حقوق همسرش تعدى كند و بر او سخت بگيرد تا او ناگزير شود كه مالى را به او بخشيده، خود را از دست او رها سازد. اين شيوه سوء استفاده از ضعف و ناتوانى زن، از بدترين اقسام ظلم مى‌باشد. پيامبر اكرم در اين رابطه مى‌فرمايد:

«هركس همسرش را بيازارد تا او تاوان بدهد و جانش را رها سازد، خداوند منّان جز آتش جهنم عقوبت ديگرى را براى او انتخاب نمى‌كند، كه خداوند براى زن خشمگين مى‌شود، آن گونه كه براى يتيم خشمگين مى‌شود ...».

«آگاه باشيد كه خدا و پيامبرش از هر كسى كه همسرش را بيازارد تا او تاوان بپردازد و خود را رها سازد، بيزارى مى‌جويند».

(مسأله 1847) اگر شخص سومى در ميان زن و شوهر مداخله كند و زن را تحريك، تشويق و يا وادار كند كه مالى را به شوهر ببخشد، از او مطالبه طلاق نمايد، او نيز مشمول بيان رسول اكرم است كه در ذيل‌ (مسأله‌ فوق نقل گرديد.