كامل شود، امام به ركوع برود به مقدارى كه خوانده اكتفاء مى‌كند و همراه امام به ركوعمى‌رود و مى‌تواند كه آن را تمام كرده در سجده به امام ملحق شود.

(مسأله 620) كسى كه از امام عقب مانده اگر تشهّد با او مصادف شود، مثل كسى كه در ركعت سوم وارد جماعت شده و تشهّد اوّل او با تشهد دوّم امام مصادف مى‌شود، همراه او مى‌نشيند و تشهّد مى‌گويد، سپس به نماز خود ادامه مى‌دهد.

(مسأله 621) كسى كه در ركعت دوّم به نماز جماعت پيوسته، هنگامى كه امام براى تشهّد مى‌نشيند مى‌تواند برخيزد و از جماعت منفصل شود و مى‌تواند كه بر اقتداى خود باقى بماند و در حال «تجافى» مشغول ذكر باشد و يا به تبعيت از امام تشهّدبخواند، سپس همراه امام برخيزد و حمد و سوره‌اش را بخواند و هنگامى كه امام براى ركعت چهارم برمى‌خيزد او بايد بنشيند و تشهّد بگويد و برخيزد و به امام برسد.

(مسأله 622) مأموم در نماز جماعت هر كجا وظيفه‌اش خواندن حمد و سوره و تسبيحات اربعه باشد و يا آنها را به عنوان مستحبى بخواند، بايد آهسته بخواند.

(مسأله 623) مأموم نبايد در افعال بر امام پيشى بگيرد و نبايد به قدرى عقب بماند كه عرفا متابعت حساب نشود، و مى‌تواند همزمان با او افعال را انجام بدهد، اگر چه بهتر آن است كه اندكى بعد از او انجام دهد.

(مسأله 624) در تكبيره‌الاحرام حتما بايد مأموم بر امام پيشى نگيرد و حتما بايد همزمان با او نگويد، بلكه بايد صبر كند تا امام تكبيره‌الاحرام را بگويد و از آن فارغ شود، سپس مأموم به آن شروع كند.

(مسأله 625) به جز تكبيره‌الاحرام در ديگر اقوال نماز، از حمد و سوره و تسبيحات اربعه و اذكار، پيروى از امام واجب نيست، بلكه مى‌تواند از امام پيشى بگيرد و يا همزمان با او بگويد.

(مسأله 626) اگر كسى در ركوع و يا در سجده و يا در برخاستن از آنها سهوا از امام پيشى بگيرد، بايد برگردد و به امام ملحق شود و اگر اين كار موجب زيادتى ركوع و سجده شود مانعى ندارد و اگر برنگردد بلكه منتظر بماند تا امام به او برسد،