(مسأله 577) تا انسان زنده است ديگرى نمى‌تواند نماز و روزه و ديگر واجبات او را انجام دهد، اگر چه خودش از انجام دادن آنها ناتوان باشد، به جز در مورد حجّ از كسى كه استطاعت مالى دارد ولى خودش قدرت رفتن به مكّه و مباشرت اعمالحجّ را نداشته واز خوب شدن مآيوس باشد.

(مسأله 578) نايب بايد مسلمان، عاقل و مؤمن باشد و لذا نيابت مخالف كفايت نمى‌كند، و بنابر احتياط واجب به نيابت مخالفى كه مستضعف (يعنى كسى كه اقرار به ولايت ائمه هدى نكند ولى منكر آن هم نباشد) است نيز نمى‌توان اكتفاءكرد.

(مسأله 579) نايب بايد به هنگام انجام دادن عمل، منوبٌ عنه را- هر چند به صورت اجمال- معيّن كند، و تعيين آن بعد از عمل كفايت نمى‌كند.

(مسأله 580) بر ولىّ واجب نيست كه نسبت به قضاى نماز و روزه ميّت زن اقدام كند، اگر چه بهتر است.

(مسأله 581) منظور از ولىّ در اينجا وارثِ مرد است، و اگر ميّت چند وارث مرد داشته باشد، قضاى نماز و روزه او بر همه آنها واجب است، به صورت واجب كفائى، پس اگر يكى از آنها انجام دهد از گردن ديگران ساقط مى‌شود و اگر كسيانجام ندهد همه آنها در نزد خدا مقصّر مى‌باشند.

(مسأله 582) در هر عملى كه نيابت جايز است، مى‌توان كسى را اجير كرد تا آن عمل را به قصد امتثال امرى كه به منوبٌ عنه متوجّه باشد، يا براى فراغت ذمّه او انجام دهد، چه واجب باشد يا مستحب، چه از طرف زنده باشد يا مرده.

(مسأله 583) با اجير گرفتن ذمّه ميّت فارغ نمى‌شود، بلكه هنگامى كه اجير آن عمل را به طور صحيح انجام داد، ذمّه ميّت فارغ مى‌شود.

(مسأله 584) اگر كسى را اجير كنند كه نماز و روزه‌اى را از طرف ميّت انجام دهد، ظاهر اين است كه بايد شخصا آن را انجام دهد و اگر ديگرى آن عمل را به جا آورد، كفايت نمى‌كند مگر قرينه بخصوص و يا اذن خاصّى بعد از اجاره دلالت‌