(مسأله 493) در نماز «وتر» پيش از ركوع و در ركعت دوّم ديگر نمازها بعد از قرائت و پيش از ركوع قنوت مستحب است.

(مسأله 494) در قنوت ذكر خاصّى شرط نيست، بلكه هر ذكر و دعائى كه برايش آسان باشد كفايت مى‌كند، اگر چه با تلفّظ غلط و يا غير عربى باشد.

(مسأله 495) يكى از بهترين ذكرهاى قنوت كلمات فرج است:

لا الهَ الَّا اللّهُ الْحَليمُ الْكَريمُ لا الهَ الَّا اللّه الْعَلِىُّ الْعَظيمُ سُبْحانَ اللّهِ رَبّ السَّماواتِ السَّبْعِ وَ رَبّ الْأَرَضينَ السَّبْعِ وَ ما فيهِنَّ وَ ما بَيْنَهُنَّ وَ رَبّ الْعَرْشِ الْعَظيمِ وَالْحَمْدُ للّهِ رَبّ الْعالَمينَ.

ركوع‌

در هر نمازى، واجب يا مستحب، در هر ركعت بعد از حمد و سوره وتسبيحات اربعه، يك مرتبه «ركوع» واجب است، به جز نماز آيات، كه در هر ركعت آن پنج ركوع واجب است.

(مسأله 496) ركوع ركن است و لذا اگر عمدا يا سهوا، كم يا زياد بشود، نماز باطل مى‌شود، به جز نماز جماعت كه اگر براى متابعت از امام جماعت زياد شود، نماز را باطل نمى‌كند.

(مسأله 497) در ركوع چند چيز واجب است كه عبارتند از:

اوّل: خم شدن به طرف جلو به نيّت ركوع، از حال ايستاده، به مقدارى كه نوك انگشتان به زانوها برسد.

دوّم: گفتن ذكر ركوع و آن عبارت است از يك‌بار: «سُبْحانَ رَبّىَ الْعَظيمِ وَبِحَمْدِهِ» يا سه بار: «سُبْحانَ اللّهِ» ويا هر ذكر ديگرى همانند لا اله الا الله) و الحمد لله والله اكبر وغير آنها بگويد كه بمقدار سه سبحان الله باشد كفايت ميكند.

(مسأله 498) اگر كسى در ركوع «سبحان ربّى الأعلى و بحمده» بگويد،