احكام وديعه (امانت)

وديعه عقدى است كه نتيجه آن به امانت نهادن مالى در نزد كسى براى نگهدارى آن ميباشد.

صاحب مال «موُدع» يعنى: امانت گذار، طرف مقابل «وَدَعى» يعنى: امين و امانتپذير، و آن مال «وديعه» يا امانت ميباشد.

(مسأله 2241) وديعه با هر لفظ و عمل دالّ بر آن تحقق مييابد. و لفظ خاصى در آن شرط نيست.

(مسأله 2242) در وديعه امين و امانت گذار هر دو بايد بالغ، عاقل، رشيد و مختار باشند، يعنى: مجبور نباشند، مثل هر عقد ديگر.

(مسأله 2243) امين نمى تواند در امانت طورى تصرّف كند كه نقصى در آن پديد آيد، مثل خوردن و پوشيدن. و نبايد كارى انجام دهد كه آن را در معرض تلف قرار دهد، مثل باز كردن قفل و جعبه آن، و امثال آن از كارهايى كه بر خلاف نظر امانت گذار باشد. و اگر چنين كارى انجام بدهد، در امانت زيادهروى كرده و به آن تجاوز نموده است.

(مسأله 2244) اگر شخص امين در وديعه تصرّفى بكند كه با نگهدارى آن منافات نداشته باشد، مثل اينكه به تخت امانتى تكيه كند، يا بر روى آن چيزى بنويسد كه به راحتى پاك ميشود، اگرچه اين قبيل تصرفات نيز بدون احراز اذن امانت گذار جايز نيست، ولى تجاوز به شمار نميآيد.