(مسأله 1134) اگر كسى پس از فراغت از نماز عصر شك كند آيا نماز ظهر را خوانده است يا نه؟ و يا پس از فراغت از نماز عشا شك كند آيا نماز مغرب را خوانده است يا نه؟ به شك خود اعتنا نمى كند و بنا را ميگذارد بر اين كه خوانده است.

(مسأله 1135) اگر نمازگزار پس از فراغت از نماز شك كند آيا نمازش صحيح واقع شده يا نه؟ بنا را بر صحّت آن ميگذارد.

(مسأله 1136) كسى كه مشغول يكى از افعال نماز است، اگر شك كند آيا فعل قبلى را انجام داده است يا نه؟ بنا را ميگذارد بر اين كه انجام داده است، مثل اين كه در حال اقامه شك كند آيا اذان گفته يا نه؟ يا در حال قرائت شك كند كه آيا تكبيرة الاحرام گفته است يا نه؟

(مسأله 1137) اگر نمازگزار پس از فراغت از يك جزء نماز، شك در صحّت آن كند، بنا را بر صحّت ميگذارد و به شك خود اعتنا نمى كند.

(مسأله 1138) اگر كسى در مورد يكى از افعال نماز پيش از ورود به جزء بعدى بسيار شك ميكند، اگر متوجّه باشد كه كدام طرف شك- بالخصوص- از وسوسه هاى شيطان ميباشد، به آن اعتنا نمى كند و بنا را بر طرف ديگر ميگذارد. چنانكه غالباً اين افراد به يك طرف ظن قوى دارند و متوجّه هستند كه آن طرف موهوم، وسوسه شيطان ميباشد.

(مسأله 1139) در فرض بالا، اگر- بالخصوص- متوجّه نشود كه كدام طرف وسوسه شيطان ميباشد، بنابر احتياط واجب بايد بنا را بر بيشتر بگذارد، مثل اين كه نميداند سجده يا تشهّد را به جا آورده است يا نه؟ بنا را ميگذارد بر اين كه به جا آورده است، ولى اگر در صورت زيادى نمازش باطل ميشود، در اين صورت بنا را بر كمتر ميگذارد.