فصل هشتم: قيام‌

در نمازهاى واجب در صورت توان و اختيار قيام واجب است. منظور از قيام آن است كه روى دو پا بايستد و همه كف پاهايش روى زمين باشد.

(مسأله 792) قيام در حال راه رفتن كفايت نمى كند.

(مسأله 793) اگر با يك پا بايستد، بنابر احتياط واجب كافى نيست.

(مسأله 794) در چهار مورد ايستادن واجب است:

1- در حال تكبيرة الاحرام.

2- در حال حمد و سوره و تسبيحات اربعه.

3- پيش از ركوع، كه آن را قيام متّصل به ركوع گويند.

4- بعد از ركوع.

(مسأله 795) منظور از قيام متّصل به ركوع آن است كه از حال ايستاده به ركوع برود.

(مسأله 796) اگر كسى ركوع را فراموش كند و بعد از حمد و سوره بنشيند و يادش بيايد كه ركوع نكرده، بايد بايستد و از حال ايستاده به ركوع برود و اگر بدون اينكه بايستد به حال خميده بلند شود و به حدّ ركوع برسد، چون قيام متّصل به ركوع را بجا نياورده، نمازش باطل ميشود.

(مسأله 797) قيام در حال تكبيرة الاحرام ركن است، پس اگر عمداً يا سهواً ترك شود، نمازش باطل است.