فصل دوّم: احكام قبله‌

قبله همان كعبه معظّمه و محاذات آن است، از اعماق زمين تا اوج آسمان.

(مسأله 679) نمازهاى واجب و توابع آن چون نماز احتياط و قضاى سجده و تشهد فراموش شده را، در صورت امكان بايد رو به قبله انجام داد.

(مسأله 680) سجده سهو نيز بنابر احتياط واجب رو به قبله انجام شود.

(مسأله 681) كسى كه نمازهاى مستحبّى را در حال آرامش و ايستاده ميخواند بايد آنها را رو به قبله انجام دهد، ولى اگر در حال حركت و يا سواره بخواند، لازم نيست رو به قبله باشد.

(مسأله 682) سمت قبله از روى آگاهى و يا گواهى دو نفر شاهد عادل، كه از روى حسّ گواهى دهند ثابت ميشود. و اگر علم ندارد و شاهد عادل پيدا نمى شود، ميتواند به سمتى كه مسلمانان نماز ميخوانند و ذبيحه خود را ذبح ميكنند و محراب مساجدشان را بنا ميكنند، عمل نمايد.

(مسأله 683) كسى كه سمت قبله را به صورت يقينى پيدا نكند بايد تلاش كند تا به يك طرف ظنّ پيدا كند، اگر آن هم ممكن نباشد، يك نماز به طرفى كه احتمال قبله ميدهد كفايت ميكند، اگر چه افضل آن است كه چهار نماز به چهار سمت بخواند.

(مسأله 684) كسى كه به طرفى كه آن را قبله ميدانست و يا دو شاهد عادل گواهى داده بود كه آن طرف قبله است نماز بخواند و بعد از نماز كشف خلاف شود، پس اگر قبله پيش روى او باشد يعنى قبله ميان‌