شيخ جعفر كاشف‌الغطاء، در سن جوانى به درجه عالى اجتهاد رسيد و در شمار استادان و علماى فاضل و محدثان ماهر درآمد. او در عبادت و بندگى و مراتب ايمان و يقين به مدارجى از كمال رسيده بود كه به وى كراماتى نسبت مى‌دادند.

از آثار وى، مى‌توان از «تحفة غرويه» (در شرح لمعه دمشقيه) و «ابواب الجنان» ياد كرد. شيخ خضر شلال، در سال 1255 ه. ق، در نجف اشرف درگذشت.[150] مقبره او در يكى از اتاق‌هاى خانه وى، در بازار عماره شهر نجف قرار دارد و داراى پنجره مشبك آهنى به كوچه مجاور است. او اين مقبره را در زمان حيات خود آماده كرد و آن را از خانه‌اش جدا ساخت و به جز همسر خواهرش، سيد هاشم رفيعى (متولى حرم اميرمؤمنان (ع))، به كس ديگرى، اجازه دفن شدن در اين مقبره را نداد.[151]

23. مقبره شيخ طوسى‌

ابوجعفر محمد بن حسن بن على طوسى، معروف به «شيخ طوسى» و ملقب به «شيخ الطائفه»، از علماى بزرگ اماميه، در سال 385 ه. ق، در طوس متولد شد. او در سال 408 ه. ق، در سن 23 سالگى به بغداد آمد و در محضر «شيخ مفيد»، شاگردى نمود. پس از وفات شيخ مفيد در 413 ه. ق، 23 سال از محضر سيد مرتضى، كسب علم نمود. شيخ طوسى پس از وفات سيد مرتضى، تا دوازده سال، رياست و مرجعيت شيعيان را برعهده داشت و از سوى «القائم» خليفه عباسى (خلافت: 422- 467 ه. ق) كرسى كلام به وى اختصاص يافت و در طول اين مدت، تعداد زيادى از فقها و دانشمندان شيعه و حتى اهل‌سنت، از محضر وى بهره بردند.[152]

در سال 448 ه. ق، به دنبال بروز اختلافات مذهبى ميان شيعه و اهل‌سنت و حمله‌

[150] . نجف كانون تشيع، صص 182 و 183.

[151] . مراقد المعارف، ج 1، صص 276 و 277.

[152] . نجف كانون تشيع، ص 172؛« تشيع بغداد از نيمه قرن چهارم تا نيمه قرن پنجم هجرى قمرى»، مصطفى سلطانى، تشيع در عراق در قرون نخستين، جمعى از نويسندگان، صص 245 و 246.