براساس گزارش واقدى، عُمَر هرگاه مى‌خواست بر جنازه‌اى نماز بگزارد، براى دانستن نفاق داشتن يا نداشتن آن شخص، نظر حذيفه را جويا مى‌شد و از نماز بر هر جناره‌اى كه حذيفه حضور نمى‌يافت، خوددارى مى‌كرد.[1553]

با گسترش فتوحات در عصر عمر، حذيفه نقش بارزى، به‌ويژه در فتوحات شرق و ايران ايفا كرد؛ از جمله در نبرد نهاوند در سال 20 يا 21 ه. ق، به دستور عُمر، وى را جانشين نعمان بن مقرن، فرمانده سپاه مسلمانان قرار دادند و پس از شهادت نعمان، حذيفه پرچم را به دست گرفت و موفق به فتح نهاوند گرديد.[1554] او به هنگام مرگ عثمان، كارگزار او در مدائن بود[1555] و كارگزارى وى بر آن شهر، تا هنگام وفاتش كه پس از بيعت با امام على (ع) رخ داد، ادامه داشت.[1556]

به گزارش مسعودى، حذيفه در سال 36 ه. ق، در كوفه بيمار بود و چون قتل عثمان و بيعت مردم با على (ع) را شنيد، به مسجد رفت و بر منبر، خدا را شكر كرد كه تا اين روز، زنده مانده است و به پسرانش سعد و صفوان، سفارش كرد كه از يارى آن حضرت، دست بر ندارند.[1557] او پس از هفت يا چهل روز، در مدائن درگذشت.[1558] اما برخى، وفات وى را در كوفه دانسته‌اند.[1559]

165. مرقد عبدالله بن جابر انصارى‌

از فرزندان جابر بن عبدالله انصارى است كه از جزئيات زندگى وى، اطلاع زيادى در دست نداريم. تنها بخارى در تاريخ خود، از وى ياد كرده و نوشته است كه او از پدرش،

[1553] . المغازى، ج 3، ص 1045.

[1554] . الاخبار الطوال، ص 135؛ تاريخ طبرى، ج 3، ص 204.

[1555] . انساب الاشراف، ج 3، ص 17؛ رجال الطوسى، ص 60.

[1556] . الطبقات الكبرى، ج 7، ص 317؛ مروج الذهب، ج 2، ص 384.

[1557] . مروج الذهب، ج 2، ص 383.

[1558] . همان، ص 384.

[1559] . الطبقات الكبرى، ص 98.