او فرزندان زيادى داشته كه تعدادى از آنها، از فقها و اهل علم بودند كه از آن جمله، مى‌توان از فرزندان زير ياد كرد:

عيسى (متوفاى 573 ه. ق)، عبدالجبار (متوفاى 575 ه. ق)، ابراهيم (متوفاى 592 ه. ق)، عبدالوهاب (متوفاى 593 ه. ق)، محمد (متوفاى 600 ه. ق)، يحيى (متوفاى 600 ه. ق)، عبدالعزيز (متوفاى 602 ه. ق)، عبدالرزاق (متوفاى 603 ه. ق) و موسى (متوفاى 618 ه. ق).

عبدالقادر گيلانى در سال 561 ه. ق، درگذشت و در مدرسه‌اى كه در آن به تدريس مى‌پرداخت، به خاك سپرده شد.[1496]

159. زيارتگاه عبدالكريم جيلى‌

در محله الرشيد بغداد، نزديك مسجد و زيارتگاه سلطان سيد على، در كوچه‌اى ميان دو خيابان سلطان سيد على و خلفا، مسجدى قرار دارد كه در آن، قبرى منسوب به عبدالكريم جيلى، از عرفاى بزرگ قرون ميانى وجود دارد. پيش از توصيف مسجد و اعتبار انتساب اين قبر به جيلى، به معرفى اجمالى وى مى‌پردازيم:[1497]

قطب‌الدين عبدالكريم بن ابراهيم جيلى كه به تأليفات و آرا و انديشه‌هاى خود در زمينه عرفان نظرى شهرت دارد، نسبش به شيخ عبدالقادر گيلانى، مؤسس طريقت قادريه مى‌رسد كه به زيارتگاه وى در بغداد اشاره كرديم.

عبدالكريم جيلى در قصيده النادرات العينيه، تاريخ ولادت خود را اول محرم سال 767 ه. ق، ذكر كرده است. او مريد شيخ اسماعيل جَبَرتى (متوفاى 806 ه. ق)، از مشايخ برجسته يمن بود و با تربيت وى، به سير و سلوك پرداخت. او در طول حيات خود، به سرزمين‌هاى مختلف اسلامى، از جمله صنعاء، مكه، مدينه، غزه، قاهره، هند و نيز مناطق مختلف ايران، از جمله آذربايجان، شيروان، گيلان و خراسان‌

[1496] . المنتظم، ج 18، ص 173.

[1497] . اين زندگى‌نامه، خلاصه و گزيده‌اى است از مدخل« جيلى، عبدالكريم» تأليف على‌اشرف امامى در: دانشنامه جهان اسلام، ج 11، صص 581 و 585.