شيخ سهروردى در سال 632 ه. ق، در بغداد از دنيا رفت و در قبرستان ورديه اين شهر، به خاك سپرده شد.[1453]

مقبره، وى تا به امروز، در يكى از قبرستان‌هاى بخش شرقى بغداد، باقى مانده است و گنبد آن، از نمونه‌هاى شاخص گنبدهاى مضرّس در عراق است. قدمت اوليه مقبره، از دوره عباسى متأخر است كه گويا بلافاصله يا پس از مدت كمى از درگذشت سهروردى، بر قبر وى، ساخته شده است. براساس كتيبه‌اى كه بر سردر مقبره وجود دارد، غياث‌الدين محمد، فرزند خواجه رشيدالدين فضل‌الله (وزير دوره ايلخانى) ساختمان مقبره را در سال 735 ه. ق، بازسازى كرده است.[1454]

در دوره‌هاى متأخر، مسجدى به بناى اصلى مقبره، افزوده شده كه آن را على رضا پاشا، والى دوره عثمانى، در سال 1249 ه. ق، بازسازى كرده است. اداره اوقاف بغداد نيز در سال 1321 ه. ق، در دوره سلطان عبدالحميد عثمانى، ورودى آن را بازسازى كرده و شبستان و ديوار مسجد در سال‌هاى 1337- 1338 ه. ق، بازسازى شده است.[1455] مناره مسجد نيز در سال 1249 ه. ق، ساخته شده و چند بار فرو ريخته و هر بار، بازسازى شده است.[1456]

156. زيارتگاه صدرالدين حموئى‌

اين زيارتگاه در مسجد صدريه، در شرق بغداد قرار دارد و به «صدرالدين حموئى» منسوب است. او از محدثان و صوفيان بزرگ قرن هفتم هجرى و صاحب كتاب گرانقدر «فرائد السمطين» است و از شخصيت‌هاى مشهور خاندان «حَمّوئى» (از خاندان‌هاى مهم تصوف در قرون ميانى)، به شمار مى‌آيد.

صدرالدين ابراهيم بن سعدالدين محمد بن مؤيد حَمّوئى جُوَينى، در سال 644 ه. ق،

[1453] . وفيات الاعيان، ج 3، ص 448.

[1454] . العقد اللامع بآثار بغداد والمساجد والجوامع، ص 89.

[1455] . همان، ص 93.

[1456] . همان، ص 94.