148. زيارتگاه بهاءالدين رَوّاس‌

محمد مهدى بن على رفاعى صيادى، ملقب به بهاءالدين و مشهور به «رَوّاس»، از صوفيان بزرگ طريقه رفاعيه در سده سيزدهم هجرى است. او در سال 1220 ه. ق، در سوق الشيوخ، از توابع بصره به دنيا آمد. در كودكى به حجاز رفت و يك سال در مكه و دو سال در مدينه، زندگى كرد. سپس در سال 1238 ه. ق، به مصر رفت و پس از سيزده سال اقامت در الازهر قاهره، در سال 1251 ه. ق، به عراق بازگشت. او سفرهايى نيز به هند، ايران، كردستان، آناتولى و شام داشت؛ تا اينكه در سال 1287 ه. ق، در بغداد از دنيا رفت.[1371]

...

از وى، آثار و تأليفاتى به‌جاى مانده كه از آن جمله است: «الحكم المهدويه» در نصيحت و موعظه، «رفرف العنايه» در تصوف، ديوان شعر «مشكاة اليقين»، ديوان شعر «معراج القلوب»[1372]، و كتاب «بوارق الحقائق». بيشتر شهرت رواس، به علت آن است كه او، استاد و مربى ابوالهدى صيادى بود. ابوالهدى از صوفيان بزرگ و مشهور طريقه رفاعيه است كه در اواخر دوره عثمانى، شيخ‌الاسلام دربار سلطان عبدالحميد عثمانى بود و براى انتشار طريقه رفاعيه، تلاش‌هاى گسترده‌اى انجام داد.

بهاءالدين رواس، در مسجد «دكاكين حبوب» كه بعدها با انتساب به خود وى، به نام «مسجد روّاس» ناميده شد، به خاك سپرده شد. اما در جريان تخريب اين مسجد، به منظور ايجاد خيابان «جمهوريه» بغداد، استخوان‌هاى پوسيده وى را به مسجد سلطان على، منتقل كردند[1373] و امروزه قبر وى، داخل اين مسجد، در فاصله كمى از قبر منسوب به سلطان على، قرار دارد.

[1371] . الاعلام، الزركلى، ج 7، ص 113.

[1372] . همان، ص 114.

[1373] . مراقد بغداد، ص 56.