قصيده هائيه در سال 1300 ه. ق، در بمبئى و همراه با تخميس آن در سال 1318 ه. ق، در همان‌جا منتشر شده است. ديوان شيخ كاظم ازرى نيز كه فاقد برخى از اشعار وى (از جمله قصيده هائيه) است، در سال 1320 ه. ق، در بمبئى چاپ شده است.[940]

سيد كاظم ازرى، دو برادر به نام‌هاى شيخ محمدرضا و شيخ محمديوسف، داشته است كه اولى اديب و دومى شاعر بوده است. خاندان ازرى، مقبره‌اى خانوادگى در كاظمين داشته‌اند كه در سردابى مقابل قبر سيد مرتضى، واقع بوده است. شيخ كاظم ازرى پس از وفات، كنار قبور پدران و برادران خود در همين مقبره خانوادگى به خاك سپرده شد. سيد حسن صدر، تاريخ وفات وى را سال 1212 ه. ق، ذكر كرده است.[941] اما به نوشته سيد محسن امين، تاريخى كه بر سنگ قبر وى در اين سرداب ثبت شده، سال 1201 ه. ق، است.[942]

صاحب مراقد المعارف، اشاره كرده است كه در سال 1325 ه. ق، وارد مقبره سيد مرتضى شده است. اما هيچ نشانى از قبر شيخ كاظم ازرى، در زيرزمين مقبره نيافته است. بنابراين نتيجه گرفته است كه نشان قبر وى، از بين رفته است.[943]

122. مقبره سيد محسن اعرجى‌

سيد محسن بن سيد حسن حسينى اعرجى كاظمى، معروف به «محقق بغدادى»، از علما و فقهاى شيعه در اواخر قرن دوازدهم و اوايل قرن سيزدهم هجرى است. او از علماى مقيم كاظمين و امام جمعه آنجا بود. علمايى همچون سيد محمدباقر موسوى شفتى، سيد صدرالدين عاملى و سيد عبدالله شبّر، نزد وى شاگردى كرده‌اند. از تأليفات وى، مى‌توان از «المحصول فى علم الاصول»، «الوافى» (در شرح وافيه ملا عبدالله تونى)

[940] . الذريعة، ج 17، صص 135 و 136.

[941] . تكملة امل الآمل، ج 4، صص 264 و 265.

[942] . اعيان الشيعة، ج 9، ص 12.

[943] . مراقد المعارف، ج 1، صص 138 و 139.