78. قبر شيخ محمدتقى شيرازى‌

ميرزا محمدتقى، فرزند ميرزا محب‌على، فرزند ميرزا محمدعلى شيرازى، معروف به ميرزاى دوم و ميرزاى كوچك، از علماى مجاهد شيعه و رهبر قيام مردم عراق عليه اشغالگرى انگليس بود. او در سال 1258 ه. ق در شيراز به دنيا آمد. پس از گذران دوران كودكى در زادگاهش، پدرش او را براى تحصيل علوم دينى به كربلا برد. مقدمات علوم دينى را نزد مدرسان بزرگ كربلا فراگرفت و سپس به همراه رفيق درس و بحث خود، آيت‌الله فشاركى اصفهانى، به سامرا رفت و در درس ميرزاى شيرازى شركت كرد و در زمره برجسته‌ترين شاگردانش قرار گرفت.

پس از چندى، خود نيز به تدريس پرداخت و پس از درگذشت ميرزاى شيرازى، بسيارى از طلاب علوم دينى، به حوزه درسى وى پيوستند. پس از وفات آيت‌الله سيد محمدكاظم يزدى، او عهده‌دار مرجعيت تقليد شيعيان گرديد و در سال 1337 ه. ق، از سامرا به كربلا نقل مكان كرد.

مهم‌ترين فعاليت سياسى ميرزا محمدتقى شيرازى، رهبرى قيام انقلاب بزرگ عراق در سال 1920 م بود. پس از اينكه انگلستان در 29 تشرين الاول (اكتبر) 1914 م- 1332 ه. ق، عليه دولت عثمانى اعلام جنگ كرد و در ششم تشرين الثانى (نوامبر)، شهر بصره را به تصرف خود درآورد، علماى شيعه، مردم عراق را به پيكار عليه انگليس، تحريك و تشويق كردند و رهبرى اين نهضت را ميرزا محمدتقى شيرازى برعهده گرفت.

او در سال 1919 م، شيخ مهدى خالصى را براى مشاوره، از كاظمين به نزد خود در كربلا فراخواند و در سال 1920 م، فتواى تاريخى و مشهور خويش در لزوم جهاد و مبارزه با انگليس را صادر كرد. در پى صدور اين فتوا، انقلابى ملى و اسلامى در عراق شكل گرفت كه سرانجام به رهايى عراق از تسلط انگليس منجر شد. اين انقلاب در تاريخ معاصر عراق به نام «ثورة العشرين» (انقلاب سال بيست)، شناخته مى‌شود.

آيت‌الله شيرازى، نابه‌هنگام در بحبوحه انقلاب، بيمار شد و طولى نكشيد كه در روز