بنى‌عباس و امراى آل بويه، منزلت بالايى داشت و از سوى آنان، پنج بار به عنوان نقيب سادات، تعيين شد. با توجه به جايگاه و موقعيتش، نقش سفير و ميانجى را ميان خلفاى عباسى و پادشاهان آل‌بويه و اميران حمدانى حلب، ايفا مى‌كرد. زمانى كه عضدالدوله به بغداد آمد، او را دستگير كرد و با خود به قلعه‌اى در فارس برد. اما پس از مرگ عضدالدوله، فرزندش شرف‌الدوله، او را آزاد كرد و با خود، به بغداد برگرداند. سرانجام در سن 97 سالگى، در سال 400 ه. ق، از دنيا رفت و ابتدا در خانه‌اش (در بغداد) به خاك سپرده شد و سپس بدنش را به حرم امام حسين (ع) منتقل كردند.[571]

ابن‌عنبه نوشته است كه در زمان وى، قبر سيد ابواحمد آشكار و معروف بوده است.[572] سپس اشاره كرده است كه دو فرزند وى، يعنى سيد رضى و سيد مرتضى، در آغاز در بغداد به خاك سپرده شدند و سپس به كربلا منتقل شدند و نزد پدر خود، نزديك قبر ابراهيم مجاب دفن شدند.[573] نويسندگان متأخر شيعه نيز همگى به پيروى از ابن‌عنبه، اين قول را پذيرفته‌اند.[574] با اين حال، در منابع متقدم و تواريخ معتبر، به اين مسئله و اينكه در چه زمانى تابوت سيد رضى و سيد مرتضى به كربلا انتقال يافته، اشاره‌اى نشده است و ما در بخش كاظمين از همين كتاب، به تفصيل بيشترى در اين‌باره سخن گفته‌ايم.

قبر ابواحمد حسين و دو قبر منسوب به سيد رضى و سيد مرتضى، در سردابى در انتهاى رواق ابراهيم مجاب، قرار داشته كه امروزه از بين رفته است.

77. قبر شيخ حسينقلى همدانى‌

آخوند ملا حسينقلى فرزند رمضانعلى همدانى، از علماى عارف و وارسته بزرگ شيعه در سده سيزدهم هجرى است. نسب وى به جابر بن عبدالله انصارى، صحابى بزرگ‌

[571] . شرح نهج البلاغه، ج 1، صص 55 و 56.

[572] . عمدة الطالب، ص 249.

[573] . همان، صص 250 و 257.

[574] . نزهة الحرمين في عمارة المشهدين، ص 22؛ آرامگاه‌هاى خاندان پاك پيامبر( ص)، صص 230 و 231.