چنين استنباط مى‌شود كه قبر حضرت على‌اكبر (ع) نيز داخل سقيفه قرار داشته است.

در روايت ديگرى از امام صادق (ع)، از ايستادن بيرون از «گنبد»، پيش از ورود به روضه شريف امام حسين (ع)، سخن به ميان آمده است‌[380] و اين روايت، بر وجود گنبدى بر قبر شريف دلالت دارد.

تخريب قبر در دوره متوكل‌

برخى از نويسندگان معاصر، از تخريب بارگاه امام (ع) به دستور هارون الرشيد، سخن گفته‌اند.[381] اما در منابع تاريخى، اشاره‌اى به اين موضوع نشده است و با توجه به اهتمام هارون به احداث گنبد و بارگاهى بر قبر امام على (ع) در نجف، چنين اقدامى از وى، بعيد مى‌نمايد.

...

اما متوكل عباسى كه به تصريح منابع معتبر تاريخى، دشمنى و كينه‌اش به اهل‌بيت پيامبر (عليهم السلام) شناخته شده بود، دستور داد تا قبر امام حسين (ع) را تخريب نمايند و زائران را از گرد حرم آن حضرت، متفرق سازند و از زيارت ايشان منع كنند. برخى نويسندگان متأخر، از چهار بار تخريب قبر امام حسين (ع) در دوره متوكل، سخن گفته‌اند. اما از منابع تاريخى و كهن، چنين برداشت مى‌شود كه در دوره متوكل، قبر امام حسين (ع) يك يا دو بار تخريب شده است. آنچه در بيشتر منابع تاريخى آمده، آن است كه متوكل در سال 236 ه. ق، دستور داد قبر امام حسين (ع) را خراب كنند و محل آن را شخم بزنند، بذرپاشى كنند و آب بر آن ببندند. همچنين از آمدن مردم به آنجا جلوگيرى نمايند و با زائران قبر آن حضرت، برخورد كنند.[382]

...

[380] . المزار الكبير، ص 429.

[381] . نزهة اهل الحرمين، ص 28؛ تاريخ مرقد الحسين والعباس( ع)، ص 74.

[382] . تاريخ الطبرى، ج 9، ص 185؛ الكامل فى التاريخ، ج 7، ص 55؛ وفيات الاعيان، ج 3، ص 365. در تاريخ طبرى در اين‌باره آمده است:« وفيها امر المتوكل بهدم قبر الحسين بن علي وهدم ما حوله من المنازل والدور وان يحرَث ويبذَر ويسقى موضع قبره وان يمنع الناس من اتيانه فذكر ان عامل صاحب الشرطة نادى في الناحية: من وجدناه عند قبره بعد ثلاثة بعثنا به إلى المطبَق فهرب الناس وامتنعوا من المصير اليه وحُرِث ذلك الموضع وزُرِع ما حواليه».