داشته‌اند و دارند و خواهند داشت.

شما به حوزه‌هاى علميه نگاه كنيد. آثار همين تبليغات و تلقينات استعمارى را مشاهده خواهيد كرد. افراد مهمل و بيكاره و تنبل و بى‌همتى را مى‌بينيد كه فقط مسأله مى‌گويند، و دعا مى‌كنند؛ و كارى جز اين از آنها ساخته نيست. ضمناً به افكارى و رويّه‌هايى برخورد مى‌كنيد كه از آثار همين تبليغات و تلقينات است. مثلًا اين‌كه حرف زدن منافى شأن آخوند است! آخوند و مجتهد بايد حرف بلد نباشد! و اگر بلد است حرف نزند! فقط «لَا إلهَ إِلَّا اللَّهُ» بگويد! و گاهى يك كلمه بگويد! در حالى كه اين، غلط است، و برخلاف سنت رسول اللَّه است. خدا از سخن‌گويى و بيان و قلم و نگارش تجليل كرده، و در سوره «الرحمن» مى‌فرمايد: (عَلَّمَهُ الْبَيانَ‌) [1] و اين را كه بيان كردن آموخته نعمتى بزرگ و اكرامى مى‌شمارد. بيان براى نشر احكام خدا و تعاليم و عقايد اسلام است، با بيان و نطق است كه مى‌توانيم دين را به مردم بياموزيم و مصداق‌ «يعلّمونها الناس» شويم. رسول اكرم صلى الله عليه و آله و سلم و حضرت امير عليه السلام نطق‌ها و خطبه‌ها ايراد مى‌كرده و مرد سخن بوده‌اند.

اصلاح مقدس‌نماها

اين‌گونه افكار ابلهانه، كه در ذهن بعضى وجود دارد به استعمارگران و دولت‌هاى جائر كمك مى‌كند كه وضع كشورهاى اسلامى را به همين صورت نگه دارند، و از نهضت اسلامى جلوگيرى كنند. اين‌ها افكار جماعتى است كه به «مقدسين» معروفند؛ و در حقيقت «مقدس‌نما» هستند نه مقدس. بايد افكار آنها را اصلاح كنيم، و تكليف خود را با آنها معلوم سازيم. چون اين‌ها مانع اصلاحات و نهضت ما هستند و دست ما

[1]. «به او سخن گفتن آموخت». الرحمن (55): 4.