مسأله 6 شرط سوم: آن كه طلاق دهنده قصد داشته باشد به واقع نمودن طلاق،

پس طلاق آدم خواب و كسى كه شوخى مى‌كند، يا لفظ طلاق را لغو استعمال مى‌كند و حقيقتاً اراده ندارد باطل است.

مسأله 7 شرط چهارم: آن كه شوهر به اختيار خود طلاق دهد نه به اجبار و اكراه،

پس اگر كسى به او بگويد كه اگر طلاق ندهى به تو ضرر جانى يا مالى مى‌رسانم و از روى اكراه طلاق دهد باطل است.

مسأله 8 اگر به طور اجبار و الزام طلاق داد و بعد راضى شد طلاقش صحيح نمى‌شود.

مسأله 9 شرط است در زنى كه شوهر مى‌خواهد او را طلاق دهد، اين كه زن دائمى او باشد نه صيغه او.

مسأله 10 شرط است كه زن از حيض و نفاس و آن چه به حكم آن است مثل پاكى كه در بين حيض و نفاس است و به حكم آنها است خالى باشد.

مسأله 11 زن از حيض و نفاس كه پاك شد طلاقش صحيح است، اگر چه غسل نكرده باشد.

مسأله 12 شرط است در صحت طلاق كه زن در حال پاكى از حيض و نفاس باشد كه مرد با او نزديكى نكرده باشد، پس اگر از حيض يا نفاس پاك شد و مرد با او جمع شد طلاقش در اين حال صحيح نيست.

مسأله 13 اگر زنى گرفت و با او نزديكى نكرد، طلاقش در حال حيض و نفاس صحيح است.

مسأله 14 اگر زن حامله باشد و حيض شود طلاقش در حال حيض صحيح است.

مسأله 15 اگر زن غايب باشد و مرد نداند كه او حائض است و نتواند حال او را به دست بياورد يا مشكل باشد به دست آوردن، طلاق او صحيح است، اگر چه بعد معلوم شود كه در حال حيض بوده.