هيچ حيا نداشته باشد از ارتكاب آن، نمى‌توان به او كفاره داد. و ظاهراً مى‌شود غير سيد كفاره بدهد به سيد.

مسأله 16 در پوشش كه كفاره داده مى‌شود معتبر است كه لباس شمرده شود در عرف، پس مثل عمامه و جوراب و كلاه و كفش را نمى‌توان داد و اقوى آن است كه به يك جامه مى‌شود اكتفا كرد و احتياط واجب آن است كه با آن جامه بتوان ستر عورت كرد. و در جامه شرط نيست كه نو باشد لكن نبايد پاره و از بين رفته و كهنه باشد. و در فقيرى كه او را جامه مى‌دهند فرقى نيست بين كوچك و بزرگ و زن و مرد، بلى اگر بچه خيلى كوچك باشد مثل بچه يكى دو ماهه احتياط واجب آن است كه اكتفا به پوشش او نشود.

مسأله 17 نمى‌توان در كفاره قيمت داد، بلكه بايد خود طعام و خود لباس را داد.

مسأله 18 در كفاره‌اى كه بايد بنده آزاد شود اگر نتوانست بنده آزاد كند بدلى از براى آن نيست، لكن در روزه دو ماهه و اطعام به مسكين اگر ممكن نشد هيجده روز روزه بگيرد در ظهار بنا بر اقوى و در غير آن بنا بر احوط، و احتياط واجب آن است كه هر چه مى‌تواند روزه بگيرد يا هر چه مى‌تواند صدقه بدهد و اگر از اين دو هم عاجز شد، استغفار كند و كفايت مى‌كند يك مرتبه.

مسأله 19 آن چه گفته شد در مسأله هيجدهم در كفاره غير ماه رمضان است و امّا كفاره شهر رمضان، پس اگر عاجز شد از دو ماه روزه و بنده آزاد كردن و شصت مسكين طعام دادن، صدقه بدهد به قدرى كه در وسعش است و اگر نتوانست استغفار كند گر چه يك مرتبه و احتياط واجب آن است كه در صورت آخرى اگر ممكن شد كفاره بدهد و اكتفا به استغفار نكند.