دوم: اگر سلام دهد جايى كه نبايد نماز را سلام بدهد، مثل اين كه در ركعت اوّل يا ركعت دوم از نماز سه ركعتى و چهار ركعتى سلام دهد، بنا بر احتياط واجب بايد سجده سهو كند.

سوم: آن كه تشهد را فراموش كند و محل تدارك آن گذشته باشد، پس بنا بر احتياط واجب سجده سهو كند.

چهارم: آن كه در نماز چهار ركعتى بعد از سجده دوم شك كند كه چهار ركعت خوانده يا پنج ركعت.

پنجم: آن كه يك سجده فراموش كند و محل آوردنش نيز گذشته باشد.

مسأله 2 آوردن سجده سهو از براى هر زيادى و يا هر نقيصه‌اى كه نتواند آن را تدارك كند احوط است؛ گر چه لازم نيست بنا بر اقوى، و هم چنين واجب نيست در قيام موضع قعود و بالعكس، لكن سزاوار نيست ترك احتياط.

مسأله 3 اگر در جايى كه نبايد سلام دهد اشتباهاً هر سه سلام را بگويد، دو سجده سهو كافى است و اگر سلام بى‌جا مكرر شود سجده سهو نيز مكرر مى‌شود.

مسأله 4 كسى كه سجده سهو و ركعات احتياط و اجزاء فراموش شده بر او واجب باشد، سجده سهو را بعد از آن دو به جا آورد، و احتياط واجب آن است كه مقدم بدارد ركعات احتياط را بر اجزاء فراموش شده، بلكه وجوب آن خالى از رجحان نيست.

مسأله 5 واجب است سجده سهو را بعد از سلام بلا فاصله به جا آورد، و اگر عمداً ترك كند معصيت كرده، لكن نماز او صحيح است و ساقط نمى‌شود سجده سهو و فوريّت او؛ و چنانچه سهواً به جا نياورد هر وقت به يادش آمد بايد فوراً انجام دهد، اگر تأخير بيندازد معصيت كار است.

مسأله 6 واجب است در سجده سهو نيّت مقارن با اوّل مسمّاى سجود باشد، و چيزهايى كه خارج از مسمّاى سجده است چيزهايى كه در سجده نماز