دوم: صاحبش آن را بفرستد و اگر پيش خود دنبال شكار رود و حيوانى را شكار كند خوردن آن حيوان حرام است. بلكه اگر پيش خود دنبال شكار رود و بعداً صاحبش بانگ بزند كه زودتر آن را به شكار برساند اگر چه به واسطه صداى صاحبش شتاب كند، بنابر احتياط واجب بايد از خوردن آن شكار خوددارى نمايند.

سوم: كسى كه سگ را مى‌فرستد بايد مسلمان باشد يا بچه مسلمان باشد كه خوب و بد را بفهمد و اگر كافر يا كسى كه اظهار دشمنى با اهل بيت پيغمبر صلى الله عليه و آله و سلم مى‌كند سگ را بفرستد، شكار آن سگ حرام است.

چهارم: وقت فرستادن سگ نام خدا را ببرد [1] و اگر عمداً نام خدا را نبرد، آن شكار حرام است، ولى اگر فراموش كند اشكال ندارد.

پنجم: شكار به واسطه زخمى كه از دندان سگ پيدا كرده بميرد پس اگر سگ، شكار را خفه كند، يا شكار از دويدن يا ترس بميرد حلال نيست.

ششم: كسى كه سگ را فرستاده، وقتى برسد كه حيوان مرده باشد، يا اگر زنده است به اندازه سر بريدن آن وقت نباشد و چنانچه وقتى برسد كه به اندازه سر بريدن وقت باشد مثلًا حيوان چشم يا دم خود را حركت دهد، يا پاى خود را به زمين بزند، چنانچه سر حيوان را نبرد تا بميرد حلال نيست.

مسأله 2619- كسى كه سگ را فرستاده اگر وقتى برسد كه بتواند سر حيوان را ببرد، چنانچه مثلًا به واسطه بيرون آوردن‌ [2] كارد و مانند آن وقت بگذرد و آن حيوان بميرد حلال است، ولى اگر چيزى همراه او نباشد كه با آن سر حيوان را ببرد و حيوان بميرد، احتياط واجب آن است كه از خوردن آن خوددارى كنند.

مسأله 2620- اگر چند سگ را بفرستد و با هم حيوانى را شكار كنند، چنانچه همه آنها

[1] بلكه اگر بعد از فرستادن سگ و قبل از آن كه سگ به شكار برسد نام خدا را ببرد آن‌شكار حرام است بنابر احتياط واجب.

[2] اگر به طور عادى و با شتاب باشد، و اما اگر به واسطه زياد تنگ بودن غلاف كارد، ياچسبيدگى آن به غلاف يا مسامحه كردن وقت بگذرد حلال نمى‌شود.