او است، نجس شود و آن مسلمان غايب گردد با شش شرط پاك است‌ [1]:

اول: آن كه آن مسلمان چيزى كه بدن يا لباس را نجس كرده نجس بداند پس اگر مثلًا لباسش به عرق جنب از حرام آلوده شود و آن را نجس نداند، بعد از غايب شدن او نمى‌شود آن لباس را پاك دانست.

دوم: آن كه بداند بدن يا لباسش به چيز نجس رسيده است.

سوم: آن كه انسان ببيند آن چيز را در كارى كه شرط آن پاكى است استعمال مى‌كند، مثلًا ببيند با آن لباس نماز مى‌خواند.

چهارم: آن كه آن مسلمان بداند شرط كارى را كه با آن چيز انجام مى‌دهد پاكى است، پس اگر مثلًا نداند كه بايد لباس نمازگزار پاك باشد، و با لباسى كه نجس شده نماز بخواند، نمى‌شود آن لباس را پاك دانست.

پنجم: آن كه انسان احتمال دهد آن مسلمان چيزى را كه نجس شده آب كشيده است پس اگر يقين داشته باشد كه آب نكشيده، نبايد آن چيز را پاك بداند. و نيز اگر نجس و پاك در نظر آن مسلمان فرق نداشته باشد، پاك دانستن آن چيز محل اشكال است.

ششم: آن كه بنابر احتياط واجب آن مسلمان بالغ باشد.

مسأله 228- اگر خود انسان يقين كند كه چيزى كه نجس بوده پاك شده است، يا دو عادل به پاك شدن آن خبر دهند، آن چيز پاك است، و همچنين است اگر كسى كه چيز نجس در اختيار او است بگويد آن چيز پاك شده، يا مسلمانى چيز نجس را آب كشيده باشد، اگرچه معلوم نباشد درست آب كشيده يا نه.

مسأله 229- كسى كه وكيل شده است لباس انسان را آب بكشد اگر بگويد آب‌

[1] غير از آن كه احتمال بدهد كه آن چيز پاك شده باشد يا به آب كشيدن يا به رسيدن باران به آن يا داخل شدن در آب جارى و كر، شرطهاى ديگر لازم نيست گرچه موافق احتياط است.