نجس غذا را نجس كند و بخورد، لازم نيست از او جلوگيرى كنند.

مسأله 143- فروختن و عاريه دادن چيز نجسى كه مى‌شود آن را آب كشيد اگر نجس بودن آن را به طرف بگويند اشكال ندارد [1].

مسأله 144- اگر انسان ببيند كسى چيز نجسى را مى‌خورد يا با لباس نجس نماز مى‌خواند لازم نيست به او بگويد.

مسأله 145- اگر جايى از خانه يا فرش كسى نجس باشد و ببيند بدن يا لباس يا چيز ديگر كسانى كه وارد خانه او مى‌شوند با رطوبت به جاى نجس رسيده است، بايد به آنان بگويد [2].

مسأله 146- اگر صاحب خانه در بين غذا خوردن بفهمد غذا نجس است، بايد به مهمان‌ها بگويد، اما اگر يكى از مهمان‌ها بفهمد لازم نيست به ديگران خبر دهد، ولى چنانچه طورى با آنان معاشرت دارد كه ممكن است‌ [3] به واسطه نجس بودن آنان، خود او هم نجس شود بايد بعد از غذا به آنان بگويد.

مسأله 147- اگر چيزى را كه عاريه كرده نجس شود، چنانچه صاحبش آن چيز را در كارى كه شرط آن پاكى است استعمال مى‌كند مانند لباس كه با آن نماز مى‌خواند، واجب است نجس شدن آن را به او بگويد [4] بلكه اگر در كارى هم كه شرط آن پاكى‌

[1] عاريه دادن و فروختن چيز نجس كه قابل پاك شدن هست صحيح است اگر چه به طرف نگويد، ليكن اگر مى‌داند كه آن چيز را كه عاريه مى‌دهد يا مى‌فروشد طرف در خوردن و آشاميدن استعمال مى‌كند واجب است نجاست را به طرف بگويد، ولى اگر بداند در نماز مى‌پوشد لازم نيست.

[2] لازم نيست بگويد.

[3] اگر بداند كه با نگفتن مبتلاى به نجس مى‌شود بايد بگويد و الّا لازم نيست.

[4] در مثل نماز و چيزهايى كه طهارت واقعى در آن شرط نيست لازم نيست بگويد، و اگربداند آن را استعمال مى‌كند در چيزى كه طهارت واقعى در آن شرط است احتياط واجب آن است كه بگويد، و اگر بداند در خوردن و آشاميدن استعمال مى‌كند به طورى كه غذا به آن نجس مى‌شود واجب است بگويد، و اگر بداند در چيزى كه شرط آن پاكى است استعمال نمى‌كند لازم نيست بگويد.