براى زن‌هاى حائض گفته شد رفتار نمايد و اگر بعد بفهمد حيض نبوده، مثل آن كه پيش از سه روز پاك شود، بايد عبادت‌هايى را كه به‌جا نياورده قضا نمايد.

مسأله 495- زنى كه عادت وقتيه دارد، اگر بيشتر از ده روز خون ببيند و نتواند حيض را به واسطه نشانه‌هاى آن تشخيص دهد، بايد شماره عادت خويشان خود را حيض قرار دهد، چه پدرى باشند چه مادرى، زنده باشند يا مرده. ولى در صورتى مى‌تواند عادت آنان را حيض خود قرار دهد كه شماره روزهاى حيض همه آنان يك اندازه باشد و اگر شماره روزهاى حيض آنان يك اندازه نباشد، مثلًا عادت بعضى پنج روز و عادت بعض ديگر هفت روز باشد نمى‌تواند عادت آنان را حيض خود قرار دهد. مگر كسانى كه عادتشان با ديگران فرق دارد به قدرى كم باشند كه در مقابل آنان هيچ حساب شوند كه در اين صورت بايد عادت بيشتر آنان را حيض خود قرار دهد.

مسأله 496- زنى كه عادت وقتيه دارد و شماره عادت خويشان خود را حيض قرار مى‌دهد، بايد روزى را كه در هر ماه اول عادت او بوده، اول حيض خود قرار دهد، مثلًا زنى كه هر ماه، روز اول ماه خون مى‌ديده و گاهى روز هفتم و گاهى روز هشتم پاك مى‌شده، چنانچه يك ماه، دوازده روز خون ببيند و عادت خويشانش هفت روز باشد، بايد هفت روز اول ماه را حيض و باقى را استحاضه قرار دهد.

مسأله 497- زنى كه بايد شماره عادت خويشان خود را حيض قرار دهد، چنانچه خويش نداشته باشد، يا شماره عادت آنان مثل هم نباشد بايد در هر ماه از روزى كه خون مى‌بيند تا هفت روز را حيض و بقيه را استحاضه قرار دهد ولى اگر در خون روزهاى وسط يا آخر نشانه‌هاى حيض بيشتر باشد، بايد هفت روز وسط [1] يا آخر را حيض قرار دهد.

[1] مفروض مسأله در زنى است كه عادت وقتيه دارد و اين زن بايد هفت روز را از اول‌عادت خود قرار دهد.