نه، چنانچه وقت نماز گذشته به شك خود اعتنا نكند، و اگر وقت دارد، در صورتى كه مشغول كار ديگرى نشده و از جاى نماز برنخاسته و كارى هم مثل روگرداندن از قبله كه نماز را باطل مى‌كند انجام نداده بايد نماز احتياط را بخواند و اگر مشغول كار ديگرى شده يا كارى كه نماز را باطل مى‌كند به جا آورده، يا بين نماز و شك او زياد طول كشيده، احتياط استحبابى آن است كه نماز احتياط را به جا آورد و نماز را هم دوباره بخواند، اگرچه مى‌تواند بنابر انجام نماز احتياط گذارد و بر همان اكتفا نمايد.

مسأله 1227- اگر در نماز احتياط، ركنى را زياد كند، يا مثلًا به جاى يك ركعت دو ركعت بخواند، نماز احتياط باطل مى‌شود بنابر احتياط واجب، و بايد دوباره نماز احتياط و اصل نماز را بخواند.

مسأله 1228- موقعى كه مشغول نماز احتياط است اگر در يكى از كارهاى آن شك كند، چنانچه محل آن نگذشته، بايد به جا آورد و اگر محلش گذشته، بايد به شك خود اعتنا نكند، مثلًا اگر شك كند كه حمد خوانده يا نه، چنانچه به ركوع نرفته بايد بخواند، و اگر به ركوع رفته بايد به شك خود اعتنا نكند.

مسأله 1229- اگر در شماره ركعتهاى نماز احتياط شك كند، بايد بنا را بر بيشتر بگذارد ولى چنانچه طرف بيشتر شك نماز را باطل مى‌كند، بنابر كمتر گذارد و احتياط مستحب آن است كه نماز احتياط را دوباره بخواند و بعد از آن اصل نماز را اعاده نمايد.

مسأله 1230- اگر در نماز احتياط چيزى كه ركن نيست سهواً كم يا زياد شود، سجده سهو ندارد.

مسأله 1231- اگر بعد از سلام نماز احتياط شك كند كه يكى از اجزاء يا شرايط آن را به جا آورده يا نه، به شك خود اعتنا نكند.

مسأله 1232- اگر در نماز احتياط، تشهد يا يك سجده را فراموش كند، احتياط آن است كه بعد از سلام آن را قضا نمايد، اگرچه واجب نيست.

مسأله 1233- اگر نماز احتياط و قضاى يك سجده يا قضاى يك تشهد يا دو سجده سهو بر او واجب شود، بايد اول نماز احتياط را به جا آورد.

مسأله 1234- حكم گمان در ركعتهاى نماز حكم يقين است، مثلًا اگر در نماز