شريعت و تديّن چنين است، يا نصّى (آيه و روايتى) وارد شده كه كبيره است.

و گناهان كبيره زياد است، از جمله: مأيوس شدن از رحمت خدا، ايمن شدن از مكر او، دروغ بستن بر خدا و رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم و اوصياى او عليهم السلام، كشتن نفسى كه خدا كشتن آن را حرام كرده، مگر آن‌كه به حق باشد، عاق والدين، خوردن مال يتيم از روى ظلم، نسبت زنا به زن پاكدامن دادن، فرار از ميدان جنگ، قطع رحم، سحر، زنا، لواط، دزدى، قسم دروغ، كتمان شهادت، شهادت ناحق، شكستن عهد، حيف و ميل در وصيت، شرب خمر، خوردن ربا، خوردن مال باطل، قماربازى، خوردن مردار و خون و گوشت خوك و (گوشت) هرچه كه براى غير خدا كشته شده است بدون آن‌كه ضرورتى باشد، كم‌فروشى، تعرّب (به جاهليت برگشتن) بعد از هجرت، كمك به ستمكاران، تكيه نمودن بر آن‌ها، حبس نمودن حقوق بدون عذر، دروغ، تكبّر، اسراف، تبذير، خيانت، غيبت، سخن‌چينى، اشتغال به آلات لهو و لعب، سبك شمردن حج، ترك نماز، جلوگيرى از زكات و اصرار بر انجام (صغاير گناهان كوچك). و اما براى خدا شريك قرار دادن و انكار نمودن آنچه كه خداوند نازل فرموده و محاربه و جنگ با اولياى خدا از اكبر كباير و از هر گناه كبيره‌اى بزرگ‌تر است، لكن آن‌ها را جزء كبايرى شمردن كه اجتناب از آن‌ها در عدالت معتبر است، مسامحه است.

مسأله 1- اصرار بر گناهان صغيره كه موجب كبيره شدن آن مى‌گردد، عبارت است از ادامه و ملازمت بر معصيت بدون فاصله شدن توبه. و بعيد نيست كه بعد از انجام گناه صغيره، تصميم بر انجام مجدّد آن، از قبيل اصرار بر صغيره باشد، اگر چه آن را انجام ندهد، خصوصاً اگر تصميم او بر انجام آن، در حال ارتكاب معصيت اول باشد. البته ظاهر اين است كه بعد از انجام گناه صغيره، به مجرّد اينكه توبه ننمايد و تصميم بر انجام مجدّد آن هم نداشته باشد، اصرار بر صغيره، تحقّق پيدا نكند.

مسأله 2- بنابر اقوى، كسى كه خودش را مى‌شناسد كه عدالت ندارد، ولى مأمومين به عادل بودن او اعتقاد دارند، جايز است كه نماز جماعت بخواند، اگر چه احتياط (مستحب) آن است كه امامت را ترك كند. و اين نماز جماعت صحيح است و احكام جماعت بر اين نماز مترتب مى‌شود.