پس احتياط ترك نشود (در نماز بر آن حضرت گريه نكند).

هفتم: هر كارى كه نماز را از بين مى‌برد و صورت نماز را به هم مى‌زند،

به طورى كه صحيح باشد كه نام نماز از آن سلب شود (كه گفته شود مشغول نماز نيست) اگر چه كم باشد، چنين كارى- عمداً يا سهواً- نماز را باطل مى‌كند. ولى كارى كه صورت نماز را به هم نمى‌زند، چنانچه موالات نماز- به معناى پى‌درپى انجام دادن عرفى افعال نماز- را از بين ببرد، در صورتى كه عمداً- نه سهواً- انجام دهد، بنابر احتياط (واجب) نماز را باطل مى‌كند. و اگر موالات مذكور را از بين نبرد، انجام عمدى آن نماز را باطل نمى‌كند تا چه رسد به اينكه سهواً باشد، اگر چه زياد باشد، مثل حركت انگشتان و با دست و يا غير دست اشاره كردن به منظور صدا زدن كسى و كشتن مار و عقرب و برداشتن طفل و زمين گذاشتن او و بغل كردن او و شير دادن او و مانند اين‌ها از چيزهايى كه نه منافاتى با موالات دارد و نه صورت نماز را به هم مى‌زند.

هشتم: خوردن و آشاميدن‌

- هرچند بنابر احتياط (واجب) كم باشند- اما فرو بردن ريزه‌هايى (از غذا و غيره) كه در دهان يا در لابه‌لاى دندان‌ها باقى‌مانده است اشكالى ندارد، ولى احتياط (مستحب) اجتناب از آن است و احتياط (واجب) به اجتناب از نگهداشتن شكر- اگر چه كم باشد- در دهان تا آب شود و كم كم از گلو پايين رود، ترك نشود، هرچند كه صورت نماز را به هم نزند و با موالات هم منافات نداشته باشد.

و در تمام مبطلاتى كه شنيدى، فرقى ميان نماز واجب و مستحب نيست (هم نماز واجب را باطل مى‌كند و هم نماز مستحبى را) مگر روگرداندن از قبله در نافله كه در حال راه رفتن، خوانده مى‌شود، كه در غير اين نافله، احتياط (واجب) آن است كه نماز را باطل مى‌كند، و مگر شخص تشنه‌اى كه مشغول دعا در نماز وتر است و قصد روزه گرفتن همان روز را دارد و بترسد كه ناگهان صبح شود و آب در مقابل او باشد و تنها نياز داشته باشد دو سه قدمى راه برود، كه چنين كسى برايش جايز است راه برود و به قدرى بياشامد كه سيراب شود، اگر چه زمانش طولانى گردد، به شرط آن‌كه كار ديگرى كه نماز را باطل مى‌كند انجام ندهد، حتى اينكه وقتى خواست به جاى خود برگردد، عقب عقب بيايد تا پشت به قبله نشود، و اقوى (در جواز اين عمل) آن است كه اقتصار بر خصوص آشاميدن‌