مى‌كند، تا چه رسد به اينكه با اين جملات قصد تحيّت بنمايد و همچنين است ابتدا نمودن به سلام (كه نماز را باطل مى‌كند).

مسأله 2- جواب سلام دادن در اثناى نماز به صورت مقدم داشتن كلمه سلام بر ظرف (يعنى بايد بگويد سلام عليكم مثلًا) هر چند كه سلام دهنده، ظرف را بر كلمه سلام مقدم نموده باشد (مثلًا عليكم السلام گفته باشد) بنابر اقوى واجب است و احتياط (مستحب) آن است كه جواب سلام در معرفه بودن و نكره بودن و در مفرد و جمع بودن مثل خود سلام باشد، اگر چه بنابر اقوى رعايت اين همانندى لازم نيست. و اما در غير نماز، مستحب است جواب سلام بهتر از سلام باشد، مثلًا در جواب كسى كه «سلامٌ عليكم» گفته، بگويد «عليكم السلام و رحمة اللَّه و بركاته».

مسأله 3- اگر كسى با عبارت غلطى سلام دهد به طورى كه از سلام تحيّت بودن خارج نشود، واجب است به او جواب صحيح بدهد، ولى اگر از سلام تحيّت بودن خارج شود، جواب دادنش در نماز جايز نيست.

مسأله 4- اگر سلام‌كننده بچه مميّز باشد، جواب سلام او واجب است و احتياط (واجب) آن است كه جواب سلام او به قصد قرآن خواندن نباشد (و به قصد جواب سلام باشد)، بلكه جايز نبودن آن قوى است.

مسأله 5- اگر بر عده‌اى سلام كند كه شخص نمازگزار يكى از آن‌ها است، در صورتى كه غير از نمازگزار، جواب سلام او را مى‌دهد، احتياط (واجب) براى نمازگزار آن است كه جواب سلام ندهد. و اگر شخص نمازگزار در ميان گروهى باشد و شخصى بر آنان سلام كند و نمازگزار شك كند كه آيا او را قصد كرده يا نه، جايز نيست جواب سلام را بدهد.

مسأله 6- واجب است جواب سلام را چه در نماز و چه در غير آن، به طرف بشنواند؛ به اين معنا كه صدايش را به جواب سلام طبق متعارف بلند كند به طورى كه اگر مانعى از شنيدن نباشد، سلام دهنده، جواب او را بشنود. و در صورتى كه سلام دهنده طورى دور باشد كه شنواندن جواب سلام به او ممكن نباشد، جوابش- بنابر ظاهر- واجب نيست، بنا بر اين جواب سلام او در نماز جايز نمى‌باشد. و در صورتى كه دور باشد به حدّى كه‌