بخواند، (كه بايد سر بردارد، سپس سجده نمايد).

مسأله 4- ظاهر اين است كه در وجوب سجده بر كسى كه آيه سجده را گوش مى‌كند، شرط است كه آنچه را شنيده است به عنوان تلاوت و به قصد قرآن بودن خوانده شده باشد، بنا بر اين اگر شخصى به وسيله آيه‌اى سخن بگويد، بدون آن‌كه قصد تلاوت قرآن را داشته باشد، با گوش دادن آن سجده واجب نمى‌شود و همچنين است اگر آيه سجده را از بچه غير مميّز يا شخص خواب يا از ضبط صوت بشنود؛ اگر چه احتياط (مستحب) آن است كه سجده نمايد، خصوصاً در مورد شخص خواب.

مسأله 5- لازم است هنگام شنيدن، كلمات و حروف آيه را از هم تميز دهد، بنا بر اين شنيدن همهمه (براى وجوب آن) كافى نيست؛ اگر چه احوط (استحبابى) است.

مسأله 6- در اين سجده (واجب قرآن)، علاوه بر انجام مسمّاى سجده، نيّت و مباح بودن مكان آن نيز معتبر است و احتياط (مستحب) آن است كه مواضع هفتگانه سجده را بر زمين گذارد و پيشانى را بر چيزى كه سجده بر آن صحيح است بگذارد، گرچه اقوى آن است كه اين احتياط لازم نيست، اما احتياط (واجب) آن است كه بر خوردنى‌ها و پوشيدنى‌ها سجده ننمايد، بلكه جايز نبودن سجده بر آن‌ها خالى از وجه نيست. و در اين سجده رو به قبله بودن و طهارت از حدث و خبث و طهارت جاى پيشانى و ستر عورت لازم نيست.

مسأله 7- در اين سجده، تشهد و سلام و تكبير افتتاح (تكبيرة الاحرام) نيست، اما وقتى كه سر از سجده برمى‌دارد، گفتن «اللَّه اكبر» مستحب است. و در اين سجده گفتن ذكر، واجب نيست، بلكه مستحب است و هر نوع ذكرى باشد كفايت مى‌كند و بهتر آن است كه بگويد: «لا الهَ الَّا اللَّهُ حَقّاً حَقّاً، لا الهَ الَّا اللَّهُ ايماناً وَ تَصْديقاً، لا الهَ الَّا اللَّهُ عُبُودِيَّةً وَ رِقّا، سَجَدْتُ لَكَ يا رَبِّ تَعَبُّداً وَ رِقّا، لا مُسْتَنْكِفاً وَ لا مُسْتَكْبِراً بَلْ انَا عَبْدٌ ذَليلٌ خائفٌ مُسْتَجيرٌ».

مسأله 8- سجده كردن براى خدا، به خودى خود از بزرگ‌ترين عبادت‌ها است و درباره آن وارد شده است كه: «خداوند به چيزى همانند سجده، عبادت نشده است»، و «نزديك‌ترين حالات بنده به خداوند وقتى است كه در سجده باشد»، و براى شكرگزارى‌