صورتى كه رطوبت سرايت كننده‌اى در بوته يا طلا نباشد نجس نمى‌شود و در صورتى كه رطوبت سرايت كننده‌اى باشد- مانند چيز جامد- فقط ظاهر آن نجس مى‌شود.

مسأله 2- اگر در وجود رطوبت و يا در سرايت آن شك شود، حكم به نجاست نمى‌شود، بنا بر اين اگر مگس روى نجاست بنشيند سپس روى لباس قرار بگيرد، حكم به نجاست نمى‌شود؛ زيرا احتمال دارد پاى مگس با رطوبتى كه به لباس سرايت كند مرطوب نشده باشد.

مسأله 3- فقط با يقين يا گفته ذو اليد يا شهادت دو نفر عادل، به نجس شدن چيزى يا پاك شدن چيز نجس، حكم مى‌شود. و اكتفا به شهادت يك نفر عادل اشكال دارد، پس در هر دو صورت (شهادت يك نفر به نجاست يا طهارت) مراعات احتياط ترك نشود. و با گمان اگر چه قوى باشد در هيچ يك از دو مورد (طهارت يا نجاست) حكم ثابت نمى‌شود و (همچنين) با شك، ثابت نمى‌شود، مگر در رطوبتى كه قبل از استبراء بيرون مى‌آيد (كه حكم به نجاست آن مى‌شود) همان طور كه قبلًا برايت معلوم شد.

مسأله 4- علم اجمالى مثل علم تفصيلى است، پس اگر علم به نجاست يكى از دو چيز پيدا كرد بايد از هر دو اجتناب كند، مگر آن‌كه يكى از آن‌ها قبل از اين علم اجمالى، مورد ابتلاى او نباشد كه در اين صورت، اجتناب از آن چيزى كه مورد ابتلاى او نيست لازم نيست و اين مسأله داراى اشكال است؛ اگر چه به نظر مى‌رسد ارجح همان است كه بيان شد. و شهادت اجمالى (دو شاهد) مانند علم اجمالى است در صورتى كه شهادت آن‌ها نسبت به موضوع واحدى باشد (مثلًا دو نفر شهادت دهند كه ظرفى كه در طرف راست بوده نجس شده است) و اگر شهادت آن‌ها نسبت به موضوع واحدى نباشد (مثلًا يك نفر به نجاست ظرفى كه در طرف راست بوده و ديگرى به نجاست آن ظرف ديگر شهادت بدهد) مورد اشكال است و نبايد در آن، احتياط ترك شود و (همچنين) در جايى كه شهادت حتى نزد خود شاهدها، به طور اجمال باشد (مانند اينكه بگويند ما شهادت مى‌دهيم كه قطره بولى به داخل يكى از اين دو ظرف افتاد و نجس شد و براى خود ما هم مشخص نيست كه ظرف طرف راست بود يا آن ظرف ديگر) نبايد احتياط ترك شود.