نجس كرده است. و اگر نجاستى را مثلًا در مسجد ببيند و وقت نماز هم رسيده باشد بايد فوراً آن را تطهير نمايد و تطهير را بر نمازى كه وقتش وسيع است، مقدم بدارد. و اگر با داشتن قدرت، تطهير نكرد و به نماز مشغول شد، معصيت كرده، ليكن بنابر اقوى نمازش صحيح است. و اگر وقت نماز تنگ است بايد آن را بر تطهير مسجد مقدم كند.

مسأله 2- بنابر احتياط (واجب) حصير و فرش مسجد مانند خود مسجد است كه نجس كردن آن حرام و تطهير آن- اگر چه به بريدن جاى نجس باشد- واجب است.

مسأله 3- فرقى بين مسجد آباد و مخروبه و متروك نيست، بلكه مسجدى كه عنوان آن تغيير داده شده- مثل اينكه غصب گرديده و خانه يا كاروانسرا يا دكان شده باشد- بنابر احتياط (واجب) همين حكم را دارد.

مسأله 4- اگر معلوم باشد كه واقف مسجد، بعضى از قسمت‌هاى آن را جزء مسجد قرار نداده، آن قسمت حكم مسجد را ندارد. و اگر مسجد بودن قسمتى مشكوك باشد در صورتى كه نشانه‌اى بر مسجديّت آن نباشد ملحق به مسجد نمى‌شود.

مسأله 5- همان طور كه نجس كردن قرآن كريم حرام است، نوشتن آن با رنگ نجس (هم) حرام است و اگر از روى ندانستن يا عمد، با رنگ نجس نوشته شده باشد، در صورتى كه قابل محو است بايد آن را محو نمود و در غير آن، مثل رنگ چاپ (كه محو نمى‌شود) بايد تطهير شود.

مسأله 6- كسى كه عمداً با نجاست نماز بخواند نمازش باطل است و اعاده آن- چه در وقت و چه خارج وقت- واجب است. و كسى كه نجاستى را فراموش كرده مانند كسى است كه عمداً چنين كرده است. و كسى كه نجاست را تا وقتى كه از نماز فارغ شود نمى‌دانسته نمازش را- چه در وقت و چه خارج وقت- اعاده نمى‌كند؛ اگر چه احتياط (مستحب) اعاده كردن آن است. و اگر در اثناى نماز علم به نجاست پيدا كند، چنانچه نداند كه از قبل بوده يا همان موقع نجس شده و برطرف كردن آن به وسيله در آوردن لباس يا غير آن به طورى كه منافات با خواندن نماز نداشته باشد ممكن باشد و ستر عورت هم باقى بماند، بايد اين كار را بكند و بقيه نماز را بخواند. و اگر برطرف كردن آن ممكن نباشد