س 520

- آيا شخصى كه عدالت ظاهرى دارد ولى بنا به گفته خود او بعضى مواقع گناه كبيره از وى سر مى‌زند- ولى قرائت حمد و سوره نماز وى از ديگران صحيح‌تر است- براى برقرارى جماعت مى‌تواند امام جماعت شود؟

ج‌

- كسى كه گناه كبيره انجام مى‌دهد عادل نيست و نمى‌توانند به او اقتدا نمايند.

س 521

- طلابى كه براى تبليغ، مدام به جبهه‌هاى جنگ يا شهرها و روستاها مى‌روند- با اينكه خود را عادل نمى‌دانند- به آنها اصرار مى‌كنند كه امام جماعت شوند و [آنها] مى‌گويند [اگر قبول كنيم‌] موجب تقويت اسلام و نيرو بخشيدن به رزمندگان و كشاندن مردم به مساجد و بزرگ داشت شعائر اسلامى است، و اگر قبول نكنيم موجب دل سردى و بدبينى آنها به اسلام و روحانيّت مى‌شود در اين مورد آيا اجازه قبول امام جماعت يا كارهائى كه عدالت در آن شرط است را مى‌دهيد يا نه؟

ج‌

- اگر در نظر مأمومين امام جماعت عادل است اقتداء صحيح است وگرنه باطل است.

س 522

- آيا در مواردى كه انسان امام جماعت را نمى‌شناسد و از عدالت يا فسق او اطلاعى ندارد اقتداء صحيح است؟ و آنچه براى اثبات عدالت كفايت مى‌كند چيست؟

ج‌

- بدون احراز عدالت، جماعت صحيح نيست و در احراز عدالت حسن ظاهر كفايت مى‌كند.