پس از ماه مبارك رمضان متوجه شدم كه تحقيقاتم درست نبوده و مسافت فوق بيش از هشت فرسخ شرعى بوده؛ فتواى حضرت امام در اين مورد چيست؟
ج
- بايد نماز و روزها را قضا كنيد.
س 193
- اين جانب از سال 1354، يك سال در شيراز و چند سال هم در تهران تحصيل كردهام؛ با توجه به اين كه حد اقل براى چهار سال در تهران خواهم بود و به علّت روشن نبودن مسأله «وطن دوّم»، به گمان اين كه تهران وطن دوم محسوب مىشود، نماز و روزه خود را مانند وطن بجا مىآوردم، در ضمن نمىدانم در مدت يك سالى كه در شيراز بودهام، آيا نماز و روزه را مطابق احكام مربوط به مسافر انجام دادهام يا به طريق وطن دوّم، تكليف چيست؟
ج
- اگر اعمالى كه انجام دادهايد بر خلاف وظيفه بوده بايد قضا نمائيد و در شيراز حكم مسافر داريد. ولى در فرض مسأله قضا واجب نيست.
س 194
- اين جانب به علّت اين كه تا دو سال خود را «دائم السفر» مىدانستم نمازها را تمام مىخواندم و روزهها را نيز مىگرفتم، اكنون بعد از 2 سال فهميدهام كه اشتباه كرده و در اين دو سال حكم مسافر را داشتهام، تكليف چيست؟
ج
- در فرض سؤال قضا واجب است.
س 195
- من قبلا مقلّد آيت اللّه بروجردى (ره) بودم، وضعيت شغليم طورى است كه طبق فتواى جنابعالى حكم مسافر را دارم، در سال 49 به حضرتعالى عدول نموده و بيش از يك ماه به احكام مسافر عمل كردم و نمازها و روزههاى