در سن 38 سالگى از تأليف كتاب گرانسنگ «سرّ الصلوة» فراغت يافت، كتابى كه انگيزه تأليف آن را، شرح برخى از مقامات روحى اولياى خدا در سلوك روحانى و معراج ايمانى نماز، ذكر كرده‌اند.

و از آنجا كه حقيقت و صورت ملكوتى نماز داراى وحدت و بساطت است، شايد همين نكته، باعث گرديده تا نام «سرّ الصلوة» براى اين كتاب انتخاب شود؛ و نه «اسرار الصلوة».

متن كتاب از لحاظ عبارت و نگارش، سنگين و هم از لحاظ عمق مطلب عرفانى و حقائق كشفى آن، مغلق است. حضرت امام (س) در اين كتاب، به اسرار اذكار افعال و مقارنات نماز چنان كه نزد عارفان منتهى و واصل تحقق مى‌يابد، مى‌پردازند و گاهى درباره مكاشفات و مقامات عرفاى متوسط نيز اشاراتى دارند و ميان نماز اهل ايمان، اهل باطن، اصحاب حقيقت، ارباب قلوب، اصحاب سرّ، اصحاب محبت و مجذوبين، اصحاب ولايت، ارباب صحو بعد المحو وكمّل اوليا فرق مى‌گذارند.

به طور معمول، در اين كتاب به سرّ نماز عارفين پرداخته شده ولى گاهى علاوه بر آن، به نمازى كه حق تعالى مصلّى آن است و مكان آن عبارت از تعيّنات اسمائى و صفاتى بوده و وقت آن دو قوس نزول و صعود مى‌باشد، اشاره شده است.

بناى حضرت امام در اين كتاب بر نقل و نقد اقوال عرفا نبوده و كمتر مشاهده مى‌شود كه از ديگران مطلبى نقل كرده باشند اگرچه از بزرگان اهل فلسفه و عرفان نام برده‌اند.

همچنين مطالب اين كتاب بسيار كوتاه بوده و غير از مسائلى كه مستقيماً به موضوع كتاب مربوط است، از پرداختن به موضوعات پراكنده‌اى كه‌