دون ذات غيب الغيوب است از هر تعينى منزه است، و تعينى جز لا تعينيت ندارد، ممكن نيست بدون واسطه منال و مرجع محتاجان واقع شود و مصدر بركات و خيرات گردد، بلكه مصادر بركات و خيرات و مراجع حاجات همان اسماء و صفاتند كه بتناسب بركات و حاجات، مصدريت و مرجعيت دارند، و ظهور اسماء و صفات نيز بواسطه فيض اقدس و خليفه كبرى «كه همان روح خلافت محمديه و اصل و مبدء آن است» تحقق يافت.

پس چگونه ممكن است اسم اگر چه مستأثر باشد، بدون مظهر و اثر باشد و قبله حاجات نباشد مضافاً به اينكه در بعضى از دعوات ماثوره، اسم مستأثر، مورد تمسك جهة قضاء حاجات واقع شده است چنانكه روايتى در آغاز رساله از رسول الله صلى الله عليه و آله نقل كرديم كه در آن آمده بود:

«اللّهُمَّ ... اسأَلُكَ بِكُلِّ اسمٍ هُوَلَكَ الى قوله اوِ استَأثَرتَ بِهِ فى عِلمِ الغَيبِ عِندَكَ ان تَجعَلَ القُرآنَ رَبيعَ قَلبى ...»

ملاحظه مى‌كنيد كه در اين دعاء مروى از رسول الله صلى الله عليه و آله اسم مبارك مستأثر، مورد التجاء و مدعوبه قرار گرفته است و مستمسك جهة قضاء حاجات و نزول بركات واقع شده است.