سخنرانى [در جمع علما و طلاب و اهالى قم (شرايط اسفبار سياسى- اجتماعى)]

زمان: قبل از ظهر 11 آذر 1341/ 4 رجب 1382

مكان: قم، مسجد اعظم‌

موضوع: شرايط اسفبار سياسى- اجتماعى، و بيان خدمات و مبارزات روحانيت شيعه؛

سياستهاى ضد دينى رژيم شاه‌

مناسبت: آغاز دروس حوزه علميه قم پس از ختم غائله انجمنهاى ايالتى و ولايتى‌

حضّار: علما، فضلا، طلاب و اهالى قم‌

[بسم اللَّه الرحمن الرحيم‌]

قيام امير المؤمنين (ع) در مقابل معاويه‌

... ضمناً تذكرات لازمى بود كه بايد دولتها متوجه باشند. از اول ظهور اسلام، مسلمين حافظ دين مبين اسلام بوده‌اند؛ حتى براى حفظ دين از حق خود مى‌گذشتند. حضرت امير المؤمنين- عليه السلام- با خلفا همكارى مى‌كردند، چون ظاهراً مطابق دستور دين عمل مى‌نمودند و تشنجى در كار نبود، تا موقعى كه معاويه روى كار آمد و از طريقه و روش خلفا منحرف گشته و خلافت را مبدل به سلطنت نمود. در اين موقع حضرت ناچار شد قيام كند؛ چون نمى‌توانست قيام نكند؛ زيرا روى موازين شرع و عقل نمى‌توانستند معاويه را يك روز بر مقام خلافت پايدار ببينند. ناصحينى كه حضرت را از روى غفلت نصيحت مى‌كردند و مى‌گفتند بگذاريد معاويه بماند تا پايه سلطنت و خلافت شما محكم شود، بعداً او را از مقامى كه دارد پايين بياوريد، نمى‌دانستند كه اگر حضرت صبر مى‌كرد بعداً مورد اعتراض مسلمين واقع مى‌شد، و پس از محكم شدن كار، ممكن نبود او را خلع كرد

حالا شايد اشخاص غافل اين نكته در ذهنشان باشد كه خوب بود حضرت وقتى جاى پاى خودش را محكم مى‌كرد، معاويه را خلع كند؛ و لكن اشتباه است. لهذا وقتى‌