و گاهى در بعضى از اهل علم اين صفت پيدا شود و عذر تراشد كه تواضع براى اغنيا خوب نيست، و نفس اماره به او گويد كه تواضع از براى اغنيا ايمان را ناقص كند. بيچاره فرق نمى‌گذارد بين تواضع براى غناى اغنيا و غير آن: يك وقت رذيله حب دنيا و جذبه طلب شرف و جاه انسان را به تواضع وا مى‌دارد، اين خلق تواضع نيست، اين تملق و چاپلوسى است، و از رذايل نفسانيه است. صاحب اين خلق از فقرا تواضع نكند مگر آنكه در آنها طمعى داشته باشد يا طعمه سراغ كند.

يك وقت، خلق تواضع انسان را دعوت به احترام و فروتنى مى‌كند، غنى باشد يا فقير، مطمح نظر باشد يا نباشد. يعنى تواضع او بى آلايش است، روح او پاك و پاكيزه است، جاه و شرف مجامع قلب او [را] به خود جذب نكرده. اين تواضع براى فقرا خوب است، براى اغنيا هم خوب است. هر كس را به فرا خور حال او احترام بايد كرد. ولى اين تحقير تو و تكبر تو از اهل جاه و شرف نه از آن است كه متملق نيستى، بلكه براى آن است كه حسودى و خودت هم در اشتباهى. و لهذا اگر به تو احترام غير متوقع كند، او را تواضع كنى و براى او فروتن شوى! در هر صورت، مكايد نفس و شاهكارهاى او به قدرى دقيق است كه انسان جز پناه به خدا چاره‌اى ندارد. و الحمد للّه أوّلا و آخرا.