باد نوروز وزيده است به كوه و صحرا

الا يا ايّها السّاقى! ز مى پر ساز جامم را

به تو دل بستم و غير تو كسى نيست مرا

ديده‌اى نيست نبيند رخ زيباى تو را

سر زلفت به كنارى زن و رخسار گشا

جز عشق تو هيچ نيست اندر دل ما

گرچه از هر دوجهان هيچ نشد حاصل ما

الا يا ايّها السّاقى! برون بر حسرت دلها

اى خوب‌رخ كه پرده‌نشينىّ و بى‌حجاب‌

ما را رها كنيد در اين رنج بى‌حساب‌

هركجا پا بنهى، حُسن وى آنجا پيداست‌

عاشق دوست، ز رنگش پيداست‌

آنكه دامن مى‌زند بر آتش جانم، حبيب است‌

عيب از ماست اگر دوست ز ما مستور است‌

پرده بردار ز رخ، چهره گشا، ناز بس است‌

آنكه دل بگسلد از هر دوجهان، درويش است‌

عشق نگار، سرّ سويداى جان ماست‌

برخيز مطربا كه طرب آرزوى ماست‌

خمِ ابروى كجت، قبله محراب من است‌

افسانه جهان، دل ديوانه من است‌

سرِ كوى تو، به جان تو قسم، جاى من است‌

خانه عشق است و منزلگاه عشّاق حزين است‌

در پيچ‌وتاب گيسوى دلبر ترانه است‌

عشق اگر بال گشايد به جهان حاكم اوست‌

باد صبا! گذر كنى ار در سراى دوست‌

عمرى گذشت و راه نبردم به كوى دوست‌

با كه گويم راز دل را، كس مرا همراز نيست‌

عاشقم، عاشق و جز وصل تو درمانش نيست‌

دل كه آشفته روى تو نباشد، دل نيست‌

امشب از حسرت رويت دگر آرامم نيست‌

عالم اندر ذكر تو در شور و غوغا هست و نيست‌

آنكه سر در كوى او نگذاشته، آزاده نيست‌

آنكه دل خواهد، درون كعبه و بتخانه نيست‌

عاشقان روى او را خانه و كاشانه نيست‌

غم دل با كه بگويم كه مرا يارى نيست‌

ماييم و يكى خرقه تزوير و دگر هيچ‌

باد بهار مژده ديدار يار داد

گر به سوى كوچه دلدار راهى بازگردد