الى اللَّه. و به خداى بزرگ پناه مى‌دهم تو را از آن‌كه مطالعه اين اوراق بر تعلّقات نفسانيه‌ات نيفزايد و تو را چون نويسنده ملعبه شيطان نكند.

دخترم! هر چند در تو بحمداللَّه لطافت روحى يافتم كه اميد آن است كه هدايت اللَّه شامل حالت شود و با عنايت او- جلّ وعلا- از چاه عميق طبيعت خلاص شوى و به صراط مستقيم انسانيت راه يابى، لكن از كيد شيطان و نفس خطرناك‌تر از آن غافل مباش و به خداى بزرگ پناهنده شو، إنَّه رَحيمٌ بِعِبادِه.

دخترم! اگر از مطالعه اين اوراق- خداى نخواسته- نتيجه حاصل نشود مگر خودنمايى و مجلس‌آرايى و سر توى سرها آوردن، بهتر است از مطالعه آن صرف نظر بلكه احتراز كنى كه مبادا چون من گرفتار تأسّف شوى. و اگر ان شاء اللَّه خود را مهيّا كنى كه از مطالبى كه از كتاب و سنّت و اخبار اهل بيت عصمت و افادات اهل معرفت اخذ شده است به جان استفاده كنى و استعداد و لطافت قريحه‌اى را كه خداوند عطا فرموده به كار اندازى، بسم اللَّه، اين گوى و اين ميدان. اميد است در اين معراج انسانى و معجون رحمانى دل از غير خالى كنى و با آب حيات قلب را شست‌وشو دهى و چهار تكبير زده خود را از خودى برهانى تا به دوست برسى؛ «وَ مَنْ يَخْرُجْ مِنْ بَيْتِهِ مُهاجِراً إِلَى اللَّهِ وَ رَسُولِهِ ثُمَّ يُدْرِكْهُ الْمَوْتُ فَقَدْ وَقَعَ أَجْرُهُ عَلَى اللَّهِ‌» [1].

بارالها! ما را مهاجر الى اللَّه و رسوله قرار ده و به فنا برسان، و فاطى و احمد را توفيق خدمت عنايت كن و به سعادت برسان. والسلام‌

2 صفر المظفّر 1405

روح اللَّه الموسوي الخميني‌

[1] «و هرگاه كسى از منزلش براى هجرت به سوى خدا و رسول او بيرون آيد و در سفر، مرگ وى در رسد، پس اجر و ثواب او بر خداست». (النساء (4): 100)