اعتماد به حكمت الهى حتى , علوم طبيعى و زمينى انسان را كه در پرتو استنباط از متون دينى پديد آمده و با آنها بطور قطع مطابق باشد از تقدسى دينى و آسمانى بهره ور مى گرداند , ولى تغذيه از فلسفه هاى الحادى حتى بر چهره علوم آسمانى بشر گرد و غبار زمينى مى نشاند

ممكن است قرار دادن علوم بشرى در مدار تقدس دينى اين توهم را ايجاد كند كه پس راهى براى نقد و بررسى و بحث و گفتگو پيرامون معارف بشرى وجود ندارد , و آن گاه اين نتيجه گرفته شود كه براى گشايش راه نقد و خوش آمد گويى به بحث و مجادلات علمى چاره اى جز نفى تقدس از دانسته هاى بشرى نيست و از اين ديدگاه در مراكزى كه علم خود را مقدس و الهى نمى دانند راه نقد و بررسى همواره و در همه موارد باز است و حال آن كه در حوزه هايى كه دانش بشرى خود را به دليل فرض تقدس موضوع معرفت خود , مقدس و دينى مى پندارند با موانع و خطوط مرزى غير قابل تغييرى برخورد پيدا مى كند كه راه هرگونه نقد و طرح هر نوع سوال و يا شبهه اى را منسد مى گرداند

پاسخ اين است كه حكم معرفت شناس مبنى بر تقدس فهم