یادداشتهای استاد مطهری، ج 1، ص: 380

دانشکده فنی

مکتب انسانیت

1. آنچه در مکتب انسانیت ضرورت دارد این است که باید براساس انسان دوستی باشد و در انسان دوستی هیچ گونه تبعیض براساس خون، نژاد، رنگ، ملیت و غیره وجود نداشته باشد.

انسان دوستی یعنی چه؟:

بعد سؤال پیش میآید که از نظر اخلاق، علم، مذهب، روش، نیکی و بدی و هدفهایی که در زندگی تعقیب میکنند چطور؟ علیهذا [باید] فرقی میان یک مجاهد مبارز در راه تحقق بخشیدن به هدفهای انسانیت با ستمگر دونی که سدی در راه انسانیت است وجود نداشته باشد.

مسأله صلح کل و یا احترام به ارزشهای انسانی:

مثلًا چون لومومبا انسان است و چومبه هم انسان، هر دو را مانند هم دوست داشته باشیم، زیرا هر دو انسانند و انسان یعنی یک سر و دو گوش داشتن و با دو پا راه رفتن، پشم نداشتن، سخن گفتن، تفکر و تعقل داشتن.

انسان موجودی بالقوه است و خود معمار و مهندس و صاحب اختیار قضا و قدر خویش است:

یا اینکه انسان بالقوه و انسان بالفعل داریم و انسانیت تنها هیکل انسانی داشتن نیست. روح انسانی، خلق و خوی انسانی، تربیت و پرورش انسانی، عقاید و افکار انسانی چیز دیگری است. انسانی داریم که واقعاً انسان است و انسانی داریم که به صورتْ انسان است، فالصورة صورة انسان و القلب قلب حیوان.

2. در میان عرفای خودمان افرادی بودهاند که معروفند به اینکه صلح کل بودهاند، به بت پرست و موحد به یک چشم نگاه میکردهاند. عشق، صلح کل و باقی همه جنگ است و جدل- عاشقان ...

دین انسانیت در هند:

3. در هند ظاهراً وقتی خواستند دینی به وجود آورند که دین انسانیت باشد و بس. رجوع شود به کتاب (نقش مسلمانان در نهضت آزادی هندوستان)، ترجمه و تألیف علی خامنهای، و (تاریخ ادیان) علی اصغر حکمت، فصل وحدت ادیان.