ذرّات جهان به یک هماهنگی

گردند غریق بحر یکرنگی

ذرّات چو دانههای یک سبحه است

کز رشته جذب کل به هم پیوست

زین سبحه چو رشته بگسلد یک بار

پیچیده شود سپهر چون طومار

اعراض شوند دفعةً فانی

این «دکه واحده» است تاوانی

مسافر چون بود رهرو کدام است؟

که را گویم که او مرد تمام است؟

وگر گفتی مسافر کیست در راه؟

کسی کو شد ز اصل خویش آگاه

مسافر آن بود کو بگذرد زود

ز خود صافی شود چون آتش از دود

سلوکش سیر کشفی دان ز امکان

سوی واجب به ترک شین و نقصان

بعکس سیر اول در منازل

رود تا گردد او انسان کامل