درس هفتم : نظریه رواقیان

همزمان با اپیکوریسم، مکتبی دیگر تأسیس شد که به نام «مکتب رواقی» معروف است. مؤسس این مکتب مردی است به نام «زنون». زنونِ رواقی غیر زنون الیائی است. زنون الیائی در حدود دو قرن پیش از زنون رواقی میزیسته است. رواقیان از آن جهت رواقی خوانده شدند که زنون در یک رواق مینشسته و تدریس میکرده است.

رواقیان، کمتر یونانی هستند. رواقیان قدیم، سوری و رواقیان متأخّر رومی بودهاند. خود زنون اهل قبرس است.

رواقیان در برخی نظریات خود تحت تأثیر نظریات کلبیان میباشند ولی اساس نظریهشان در حکمت عملی، مستقل است. سقراط بیش از هر شخصیت دیگر مورد تقدیس رواقیان بوده است. راسل میگوید: رفتار او (سقراط) هنگام محاکمه، سرپیچیاش از فرار، متانتش در برابر مرگ و این دعویاش که ستمگر به خود بیش از ستمکش آسیب میرساند، همه با تعالیم رواقیان موافق بود. بی پرواییاش از سرما و گرما، سادگیاش در خوراک و پوشاک، و وارستگی کاملش از همه اسباب راحت